Μετά από ένα άγευστο πρώτο album που προηγήθηκε το 2014 το οποίο θα έκανε τους Avantasia να κοκκινίσουν από τους πολλούς special guests, οι Red Dragon Cartel του κάποτε ελπιδοφόρου κιθαρίστα Jake E. Lee επιστρέφουν με νέα δουλειά. Και θα ήθελα πολύ να πω ότι εδώ παρουσιάζεται βελτίωση, αλλά δυστυχώς ούτε το “Patina” καταφέρνει να με εντυπωσιάσει.
Φέτος το μοναδικό που καταφέρνει ο Jake είναι να παραμένει το φάντασμα του παλιού του εαυτού με εξίσου ανέμπνευστες συνθέσεις. Αυτή τη φορά δεν υπάρχουν ούτε καλεσμένοι και μάλλον ούτε ιδιαίτερη rock διάθεση μιας και εδώ δείχνει προτίμηση σε πιο stoner καταστάσεις αφήνοντας σχεδόν στην απ’ έξω το γνωστό bluesy ύφος προηγούμενων δουλειών του, εξαιρώντας δυο-τρεις σποραδικές περιπτώσεις. Δύο απλά παραδείγματα είναι τα αργόσυρτα riffs και οι Alice In Chains-meets-Spiritual Beggars ερμηνείες του leader. Το κιθαριστικό στυλ πάντως σε κάποια σημεία ίσως και να θυμίσει λίγο από τη θητεία του στους Badlands. Για Ozzy Osbourne βέβαια ούτε λόγος. Τα περισσότερα κομμάτια είναι βαρετά έως ατελείωτα με μοναδικές καλές στιγμές να αποτελούν τα “Bitter” και “A Painted Heart”. Κι αυτά κυρίως γιατί τα solos τους διαθέτουν τη μόνη old-school πινελιά που θα συναντήσεις.
Σέβομαι απεριόριστα το έργο και την καριέρα του Jake E. Lee ως κιθαρίστα. Αλλιώς δε θα είχα το “Bark At The Moon” πιο ψηλά από κάθε Ozzy album. Η πικρή αλήθεια όμως είναι πως οι Red Dragon Cartel είναι ένα απλό project-αγγαρεία που το ενεργοποιεί όταν βαριέται και δεν έχει τι να κάνει με τον ελεύθερό του χρόνο. Τουλάχιστον έτσι το εισέπραξα εγώ έπειτα από δύο σερί δίσκους.
4/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
