Οι Φινλανδοί Dark Sarah αποτελούν ένα συγκρότημα που δεν είχα ακουστά μέχρι τώρα, παρόλο που ο νέος δίσκος τους είναι ο πέμπτος τους και φαίνεται ότι διαγράφουν μια αξιοπρεπή πορεία. Αν κι εσείς που διαβάζετε το κείμενο δεν τους γνωρίζετε, έχουμε να κάνουμε με female-fronted (σ.σ.: ευκαιρία μου εδώ να πω ότι διαφωνώ απόλυτα με το συγκεκριμένο όρο καθώς και τον τρόπο χρήσης του) συμφωνικό metal.
Αυτό που άκουσα εγώ πάντως ήταν αξιοπρεπές μεν, χωρίς όμως να ξεφεύγει καθόλου από τα κλισέ του ήχου. Πομπώδεις συνθέσεις, ανάλογα γυναικεία φωνητικά, pop προσέγγιση, σινεματικό ύφος, συνδυασμούς μελωδίας και επιθετικότητας κλπ.. Το μόνο στοιχείο που δίνει μια μικρή διαφορετικότητα είναι κάποια cyberpunk vibes. Το concept θεωρείται σκοτεινό, καθώς Orym σημαίνει “The king of forest folk”, τον οποίο στο ομώνυμο κομμάτι ενσαρκώνει ο Mark Jansen των Epica. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο συναντάμε επίσης τις συμμετοχές των Juha-Pekka Leppäluoto (Raskasta Joulua, ex-Charon, ex-Poisonblack) & Kasperi Heikkinen (Beast In Black, ex-Amberian Dawn, ex-U.D.O.).
Τι μπορεί όμως να δώσει ώθηση σε μία κλισέ δουλειά; Η απάντηση είναι οι ιδέες, μιας και έχουμε δει άπειρες φορές κλισέ δίσκους να μένουν στην ιστορία λόγω εξαιρετικών συνθέσεων. Αυτό όμως δε συμβαίνει εδώ. Όχι ότι το αποτέλεσμα είναι κακό, κάθε άλλο, απλά ακόμα και οι ιδέες δεν καταφέρνουν να ξεφύγουν από την κλισεδούρα που χαρακτηρίζει το σύνολο του δίσκου.
Δε γνωρίζω πόσο φιλότιμη και ειλικρινής είναι αυτή η δισκογραφικη προσπάθεια, το αποτέλεσμα όμως ούτε εντυπωσιάζει ούτε καταφέρνει να ξεχωρίσει. Όταν το αποτέλεσμα κάνει τον ακροατή να σκέφτεται ποια συγκροτήματα και ποιες συνθετικές μορφές του θυμίζει αυτό που ακούει, τότε δεν είσαι πετυχημένος όσο καλό κι αν είναι το αποτέλεσμα. Γιατί όντως το αποτέλεσμα είναι καλό, αλλά το μόνο συναίσθημα που σου προκαλεί, είναι νοσταλγία για τα μεγαθήρια του είδους και τους δίσκους τους. Εγώ τουλάχιστον αυτό ένιωθα κατά τη διάρκεια της ακρόασης.
5.5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
