Εκτιμώ πάρα πολύ την Transcending Obscurity για την συνεχόμενη δουλειά της και προσφορά της στο underground extreme metal τα τελευταία χρόνια, με πιο χαρακτηριστική ανακάλυψη τους Gaerea, μιας και είχαν κυκλοφορήσει εκεί την πρώτη τους δουλειά και εξελίχθηκαν σε ένα ανερχόμενο σχήμα. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι τα κάνουν όλα τέλεια, μιας και ουδείς αλάνθαστος, αλλά ακόμα κι αυτό είναι δείγμα ενός σκληρά εργαζόμενου, που διαθέτει και τη στοιχειώδη ειλικρίνεια.
Οι Sarcoptes από την Καλιφόρνια είναι μια τέτοια ανακάλυψη, αν και δεν εξελίχθηκαν σε ανάλογου βεληνικούς σχήμα. Οι συγκεκριμένοι διακρίνονται κιόλας από μια καθυστέρηση στις κυκλοφορίες τους, με το ντεμπούτο τους να έχει κυκλοφορήσει το 2016 και το δεύτερο album τους να είναι αυτό εδώ, με ένα ΕΡ το 2020 ενδιάμεσα.
Υποθέτω πάντως αυτό που τους έχει κρατήσει πίσω, εκτός από την αραιή δισκογραφική παρουσία τους, είναι και η συνεχιζόμενη συνήθεια να τραβάνε από τα μαλλιά τις συνθέσεις σε διάρκειες άνω των δέκα λεπτών, κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει ούτε τώρα, με εξαίρεση δύο από τα πέντε κομμάτια. Κι αυτό είναι πρόβλημα όταν το black σου δεν είναι μεν τυπικό και thrash-ίζει έντονα, μαζί με σκόρπια death στοιχεία, αυτό το πλατείασμα όμως είναι ικανό να κουράσει ακόμα και τους πιο καμμένους ακροατές.
Κι αυτό γιατί όταν έχεις ένα κομμάτι δεκατριών λεπτών που χαρακτηρίζεται από ανελέητο σφυροκόπημα χωρίς πειραματισμούς, με ελάχιστες μελωδίες και χωρίς ανάσα, ε δε θέλει και πολύ να κλατάρει ο εγκέφαλος και η προσοχή του ακροατή. Αυτό που τους λείπει είναι ξεκάθαρα το μέτρο και το πότε πρέπει να βάζουν stop στις συνθέσεις.
Και είναι κρίμα, γιατί αν εξαιρέσουμε αυτό το πολύ βασικό ελάττωμα οι συνθέσεις διαθέτουν πολλές καλές ιδέες και αξιόλογα riffs. Ακόμα όμως και οι πιο γνωστοί αρκουδιάρηδες της σκηνής ξέρουν ποια είναι τα όρια και που πρέπει να φτάσουν. Αν καταφέρουν κι αυτοί εδώ να το βρουν θα καταφέρουν να κάνουν την επιτυχία.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
