Το τρίτο album των Ιταλών goth metallers Regardless Of Me, “The Covenant”, αποτελείται από έντεκα συνθέσεις, είναι μέχρι στιγμής ο καλύτερος τους δίσκος στην μέχρι τώρα καριέρα τους.
Ο δίσκος ανοίγει με το ομώνυμο, μια μελαγχολική κινηματογραφική σύνθεση, βγαλμένη από επική σειρά (σ.σ.: οι λάτρεις του “Game Of Thrones” θα το εκτιμήσουν), για να μας ξαφνιάσει το “We Are” που είναι άκρως αντίθετο, μπαίνει επιθετικά με το growl του Mr. Dark (aka Emiliano Sicilia), που μαζί με την Arys Noir αποτελούν ένα πολύ δυνατό δίδυμο. Το συγκρότημα δεν περιορίζεται, υπάρχουν αρκετές εναλλαγές ρυθμών, μετρονόμων και ποικιλία σε μελωδίες και στυλ, έτσι ώστε να μας αποδείξουν από τα πρώτα κιόλας λεπτά πως δεν είναι “τυχαίοι” και ξέρουν πάρα πολύ καλά τι τους γίνεται πάνω στην μουσική.
Με τα “Losing You” και “Nothing Can Last Forever” οι Regardless Of Me επιστρέφουν (για λίγο) στο κλασσικό στυλ του πιο εμπορικού gothic metal (βλ. Εvanescense, Within Temptation). Στο ίδιο πλαίσιο περίπου και τα “Neurotic Traits” και “A Different Way” που είναι παρόμοιο με το “This Night”, τόσο που μπορεί κάποιος να τα μπερδέψει.
Το “Αmore Nero” ενώ ξεκινάει επίσης με μια κινηματογραφική εισαγωγή στις όχθες του Γάγγη, χάνει λίγο την μαγεία και τον μυστικισμό του, στην συνέχεια προσπαθεί να επανέλθει, όχι τόσο επιτυχημένα όμως… κακό δεν μπορώ να το πω. Ίσως ήθελε περισσότερη σκέψη, ίσως το πίστεψα πιο πολύ από όσο θα έπρεπε και περίμενα πολλά περισσότερα από το συγκεκριμένο κομμάτι, γιατί ακούγοντας εισαγωγές τέτοιου είδους περιμένω να υπάρχει και η ανάλογη συνέχεια και εξέλιξη, καθ’ όλη την διάρκεια όσα λεπτά κι αν είναι. Παραξενιές είναι αυτές, τι να κάνουμε.
Το “The Covenant” κλείνει με τον καλύτερο τρόπο, με τρία κομμάτια διαφορετικού στυλ, το heavy-funk-prog “This Broken World”, που θα μπορούσε να είναι μια συνεργασία του Ozzy (λόγω του αρχικού riff) με τους Dream Theater, το σκοτεινό, mid tempo Weightless, για να αφήσουν για τελευταίο το πιο εμπορικό “Bleu Apocalypse”.
Ό,τι και να πούμε για τους Regardless Of Me, μας αρέσει δεν μας αρέσει το είδος, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως είναι μια άκρως τεχνική μπάντα, δεν είναι το τυπικό goth-pop metal που ακούμε τόσα χρόνια. Είναι φοβεροί μουσικοί και πρέπει να δώσω τα συγχαρητήρια μου στον μπασίστα Τhe Grand Duk (aka Niccolo Parrini), που με καθήλωσε καθ’ όλη την διάρκεια της ακρόασης του “The Covenant”.
Αν υπάρχει ένα μειονέκτημα αυτό βρίσκεται στη παραγωγή, που ενώ χαρακτηρίζεται “ιδιαίτερη”, εγώ θα την πω όχι καλή. Σαν συχνότητες την βρήκα λίγο κουραστική, και όχι τόσο ευδιάκριτα τα όργανα και οι φωνές στο σύνολο, σε σημείο πολλές φορές να δημιουργείται ένα μικρό χάος και να αδικείται το συγκρότημα και οι συνθέσεις. Πιστεύω πως αν είχαν δώσει λίγο προσοχή και αφιέρωναν περισσότερο χρόνο σε μίξη και mastering, θα μιλούσαμε για έναν από τους top δίσκους του είδους, της χρονιάς που μας πέρασε.
7/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
