Το νέο άλμπουμ του Rick Springfield έχει τίτλο “The Snake King” και κυκλοφόρησε από την Ιταλική Frontiers στις αρχές του Φλεβάρη. Το όνομα του Αυστραλού Rick μπορεί να σας θυμίζει πολλά πράγματα μιας και η δισκογραφική του δραστηριότητα εκτείνεται σε 5 δεκαετίες (ξεκινώντας από το 1972 ) και περιλαμβάνει ένα Νο#1 hit στα αμερικάνικα charts καθώς και ένα Grammy για την καλύτερη ανδρική ροκ ερμηνεία του 1981 (με το κομμάτι “Jessie’s Girl”). Ο Rick εκτός της μουσικής έχει καταπιαστεί και με την ηθοποιία έχοντας παίξει σε αρκετές σειρές αλλά και κάποιες ταινίες. Εγώ απ τη μεριά μου θα ξεχωρίσω από όλη του την καλλιτεχνική του δραστηριότητα, την συμμετοχή του στους Zoot, μια μπάντα από την Αδελαΐδα που έπαιζε rock, κυκλοφόρησε δυο δισκάρες και έκανε μια εκπληκτική διασκευή του “Eleonor Rigby” των Beatles.
Φέτος λοιπόν, μετά από το “Rocket Science” του 2016 είπε να επιστρέψει στα μουσικά δρώμενα κυκλοφορόντας έναν blues δίσκο! Το “Snake King” περιλαμβάνει 11 κομμάτια “λευκού”, τουριστικού blues. Σκεφτείτε κατά αντιστοιχία τα CD που πουλάνε στη πλάκα με “greek bouzouki” των οποίων το περιεχόμενο ουδεμία σχέση έχει με τους masters του μπουζουκιού αλλά ούτε και με τα μπουζούκια του σήμερα. Έτσι λοιπόν μπορείς να πάρεις το “The Snake King” και να πάρεις μια γεύση για το τι πραγματικά δεν είναι blues. Δυστυχώς, οι περισσότερες μουσικές δημιουργίες του Springfield μου δίνουν αυτή την αίσθηση. Ακόμη και το “Jessie’ s Girl” που του χάρισε το “χρυσό γραμμόφωνο” είναι ένα γλυκανάλατο ποπ ροκ και δε θα το χαρακτήριζες επ’ ουδενί ως ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι της rock.
Ο ήχος του άλμπουμ είναι πάρα πολύ καλός και ισορροπημένος και υπάρχουν στις ενορχηστρώσεις όλα τα όργανα που συναντάς κατά καιρούς στα blues, δηλαδή hammonds, φυσαρμόνικες, brass section και φυσικά κιθάρες, μπάσο και τύμπανα. Κάποια κομμάτια όπως το “Little Deamon” και το “Santa Is An Anagram” σώζουν λίγο την ακρόαση από την απόλυτη πλήξη. Στιχουργικά επίσης το άλμπουμ είναι επιεικώς μέτριο και ώρες-ώρες επικίνδυνο με την πλειονότητα των στίχων να καταπιάνονται με ψευτο-θρησκευτικά (και δη Χριστιανικά) διλήμματα, αλλά και να ειρωνεύονται το Χριστιανισμό, ενώ το “Suicide Manifesto” να φλερτάρει με την αυτοκτονία. Θα περίμενα καλύτερους στίχους από έναν άνθρωπο τέτοιας ηλικίας και που μάλιστα η ζωή του ‘χει φερθεί το λιγότερο γενναιόδωρα.
Κλείνοντας θα έλεγα σε όποιον δεν έχει ακούσει Rick Springfield να το κάνει αμέσως, ψάχνοντας τα “Just Zoot” και “Zoot Out” του 1970 και 1971 αντίστοιχα. Όσον αφορά το “The Snake King” θα έλεγα να μη σπαταλήσει τον χρόνο του αδίκως ακούγοντας κάτι που δε θα του προσφέρει τίποτα.
4.5/10
Γιώργος Αβραμίδης
[email protected]
