Πέρασαν ήδη δυο χρόνια από εκείνο το καταπληκτικό δίσκο των Σουηδών με το όνομα Eclipse. Το “Armageddonize” ήταν πραγματικά μια από αυτές τις κυκλοφορίες που απλά δεν μπορείς να σταματάς να ακούς. Ένας δίσκος γεμάτος δυναμίτες και χωρίς fillers που εκτόξευσε μαζί με τον προκάτοχό του, “Bleed & Scream”, τους Eclipse αλλά και τον ιθύνων νου πίσω από την μπάντα, τον Erik Martensson, σε μεγάλη αναγνωρισιμότητα.
Από εκεί και πέρα παρατήρησα το γρήγορο ξεζούμισμα του ταλαντούχου Martennson από την εταιρεία του, την Frontiers. Κάτι με τους W.E.T., κάτι με τους Nordic Union, κάπου φάνηκε ότι ο Martennson άρχισε να παράγει γρήγορα, ένα κάπως εύπεπτο υλικό. Όταν είχα μιλήσει μαζί του για την κυκλοφορία του “Nordic Union” (συνεργασία με τον Atkins των Pretty Maids), μου είχε πει ότι ο επόμενος δίσκος των Eclipse θα ήταν ακόμη πιο σκληρός, αφού είχαν ολοκληρώσει αρκετά μεγάλο μέρος του. Ενθουσιάστηκα…
Ο καιρός ήρθε και το promo έφτασε στο inbox μου και τα χαμόγελα δεν άργησαν να έρθουν και αυτά. Οι δυο δυναμίτες των “Vertigo” και “Never Look Back” κάνουν ακριβώς αυτό που είχε υποσχεθεί ο Martennson. Δεν αλλάζει η συνταγή του “Armageddonize” αλλά τα κομμάτια ακούγονται ένα τόνο πιο σκληρά, ενώ το κλασικό και γνώριμο μελωδικό ύφος των Eclipse είναι παρών με τον καλύτερο τρόπο.
Από εκεί και πέρα όμως, τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν. Οι Eclipse δείχνουν να προσπαθούν να βάλουν σε πρώτο ρόλο πολλές φορές τα riffs και τις κιθάρες – και όχι τόσο τις μελωδίες στα φωνητικά – με αποτέλεσμα κάπου να αρχίζω να βαριέμαι, γιατί αυτό το πείραμα δεν έχει πιάσει. Ενώ τα riffs των “The Downfall Of Eden” και “Killing Me” είναι απλά φοβερά, οι μελωδικές γραμμές είναι κάπως επίπεδες και τα τραγούδια δεν μπορώ να πω ότι φτάνουν το επίπεδο του “Armageddonize”.
Γενικά εκτός των “Jaded”, “Born To Lead”, “Night Comes Crawling” και του αρκετά σκληρού “Black Rain”, τα υπόλοιπα κομμάτια δεν μπορώ να πω ότι με ικανοποίησαν. Κάπου το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλές διαφορές με τον προηγούμενο δίσκο, κάπου ότι τα υπόλοιπα κομμάτια είναι αρκετά επίπεδα, κάπου το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι όσο δυνατό ήλπιζα.
Μην με παρεξηγείτε, το “Monumentum” δεν είναι ένας κακός δίσκος. Υπάρχουν στιγμές που επιτυγχάνει να σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι και να σηκώνεις τη γροθιά σου ψηλά. Απλά, το ξεζούμισμα του Martennson νομίζω ότι αρχίζει και φαίνεται αρκετά. Οι οπαδοί των Eclipse θα βρουν πολλές και καλές στιγμές. Όσοι δεν έχετε ακούσει την μπάντα καλό θα ήταν να επενδύσετε πρώτα στο “Armageddonize” και στο “Bleed & Scream”, για να δουν τις πραγματικές δυνατότητες της μπάντας.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
