Οι Pyramaze είναι πραγματικά ο ορισμός της παράξενης βιογραφίας μιας μπάντας. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την φυγή του Matt Barlow από τις τάξεις τους αμέσως μετά την κυκλοφορία του “Immortal” – αφήνοντάς τους στα κρύα του λουτρού -, αλλά με διάφορες πολύ κακές επιλογές και καταστάσεις που προσωπικά πιστεύω ότι τους οδήγησαν σε ένα μεγάλο τέλμα: από την φυγή του καταπληκτικού Lance King, στην πρόσληψη του Barlow που τους έκανε να ακούγονται σαν μια κακή αντιγραφή των Iced Earth μέχρι και την φυγή του βασικού συνθέτη και ιδρυτή τους, Michael Kammeyer.
Ακούγοντας τα πρώτα νέα για την πρόσληψη του Jacob Hansen στις κιθάρες καθώς και την προσπάθεια τους να κυκλοφορήσουν την τέταρτη δουλειά τους, ήμουν αρκετά σίγουρος ότι μάλλον θα έχουμε να κάνουμε με ένα τελείως διαφορετικό συγκρότημα. Και με μεγάλη χαρά δέχτηκα την ευθύνη, από τον αγαπητό μου αρχισυντάκτη, να γράψω τις ιδέες μου πάνω στον τέταρτο δίσκο των Δανών, “Disciples Of The Sun”, αφού οι Pyramaze με είχαν στιγματίσει με το ντεμπούτο τους, το “Melancholy Beast”, το οποίο ακόμη θεωρώ ως ένα από τα καλύτερα epic/power metal άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Οι Pyramaze όντως ακούγονται ως μια διαφορετική μπάντα, φεύγοντας εντελώς από τις εμμονές του Kammeyer να ακούγονται σαν Iced Earth και σπρώχνουν τον ήχο τους περισσότερο στο power metal και στο progressive, χωρίς το τελευταίο να αναφέρεται σε μπάντες όπως οι Dream Theater ή οι Symphony X, αλλά σαν τους Tad Morose. Γενικά θα μπορούσα να πω ότι ο ήχος τους πλέον χαρακτηρίζεται από τους Tad Morose περισσότερο και τους Stratovarius του “Dreamspace”, λιγότερο.
Το “Disciples Of The Sun” δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός δίσκος, αλλά σίγουρα οι Pyramaze ίσως να θέλουν περισσότερο χρόνο για να παράγουν κάτι στα στάνταρ των δύο πρώτων δίσκων. Είναι σίγουρα καλύτερο από το “Immortal” αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να φτάσει τη διάνοια του “Melancholy Beast”. Οπότε τι έχουμε; Δύο κομμάτια κράχτες, το “Back For More”, το οποίο είναι με ευκολία το κορυφαίο του δίσκου, ένα απλά “ερωτεύσιμο” κομμάτι με απίθανες μελωδικές γραμμές και πανέμορφο μελαγχολικό riff. Επίσης το “Fearless”, το οποίο ίσως να το έχετε ακούσει πολλοί από το lyric video στο YouTube, που χαρακτηρίζει τον “καινούργιο” ήχο των Pyramaze. Επίσης υπάρχουν τα πολύ μελωδικά και με στακάτο ρυθμό κομμάτια (σ.σ.: η μπάντα φαίνεται να αρέσκεται σε στακάτο ρυθμούς πλέον) “The Battle Of Paridas”, “Desciples Of The Sun” που ανοίγουν δυναμικά το δίσκο και μας προϊδεάζουν για μια αριστουργηματική κυκλοφορία, και το πολύ βαρύ και ατμοσφαιρικό “Perfectly Imperfect” με το πολύ ωραίο κουπλέ/ρεφρέν του να είναι επίσης ένα από τα κορυφαία του δίσκου.
Οι πολύ καλές στιγμές είναι πολλές στο “Desciples Of The Sun”, αλλά προς το τέλος αρχίζω και νιώθω ότι κάπου ο δίσκος χωλαίνει και υπάρχουν κάποια fillers, τραγούδια που όμως άλλες μπάντες θα προσευχόντουσαν να είχαν γράψει. Για παράδειγμα το “Genetic Process”, το σκοτεινό “Unveil”, το “Exposure” και το “When Black Turns To White” είναι απλώς καλά κομμάτια τα οποία έχουν καλές ιδέες και όμορφες μελωδίες αλλά σίγουρα όχι στα υψηλά στάνταρ στάνταρ των υπολοίπων. Τα “Hope Springs Eternal” και η μπαλάντα “Photograph” θα μπορούσαν να μην υπάρχουν στο δίσκο.
Συνολικά, οι Pyramaze έχουν επιστρέψει με ένα αρκετά δυνατό δίσκο, που στην αρχή θεωρούσα ότι δεν θα μπορούσαν να κάνουν. Η συνθετική διαδικασία έχει μοιραστεί μεταξύ των Jacob Hansen (σ.σ.: κιθάρα, Μπάσο), Jonah W. (σ.σ.: πλήκτρα) και του Toke Skjønnemand (σ.σ.: lead κιθάρα) και φαίνεται ότι για την πρώτη τους προσπάθεια τα κατάφεραν καλά. Θα πρέπει να κάνουμε και μια ειδική μνεία στον Terje Harøy (σ.σ.: φωνητικά), ο οποίος μπορεί να μην είναι Lance King, αλλά σίγουρα έχει μια τρομερή έκταση καθώς και απίστευτες χαμηλές νότες στο ρεπερτόριο του, ενώ η χροιά του δίνει την απαραίτητη μελαγχολική διάθεση στο όλο σύνολο, οδηγώντας την μπάντα σε καινούργια μονοπάτια, αρκετά διαφορετικά από το παρελθόν τους.
Η παραγωγή (σ.σ.: Jacob Hansen) είναι κρυστάλλινη, χωρίς κανένα ψεγάδι και απαραίτητη για το συγκεκριμένο είδος μουσικής ενώ η μπάντα είναι σε πολύ υψηλά στάνταρ όσον αφορά την τεχνική τους. Σύγχρονο ευρωπαϊκό power metal με αρκετές δόσεις progressive, ένας δίσκος ο οποίος αν είχε μικρότερη διάρκεια μπορεί να ήταν και αριστούργημα. Σίγουρα δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς της μπάντας αλλά και γενικότερα τους οπαδούς του είδους.
Εμπιστευτείτε τους Pyramaze και δώστε τους μια ευκαιρία στην καινούργια αρχή που κάνουν, σίγουρα την αξίζουν. Προσωπικά πιστεύω ότι έπονται και καλύτερα πράγματα στο μέλλον από μία μπάντα που το έχει βάλει σκοπό να μην είναι ένας διάττοντας αστέρας.
7/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
