Το να περιγράψουμε την προσφορά του 63χρονου πλέον Udo Dirkschneider στο heavy metal, θέλουμε τόμους ολόκληρους. Όντας μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές στο είδος, ο αειθαλής Udo κυκλοφορεί τον δέκατο πέμπτο δίσκο του, δεύτερο μετά την προσθήκη των Andrey Smirnov (κιθάρες) και Kasperi Heikkinen (κιθάρες). Η αλήθεια είναι πως τα τρία τελευταία άλμπουμ των U.D.O. (“Dominator” – 2009, “Rev-Raptor” – 2011, “Steelhammer” – 2013) και ειδικά το τελευταίο, με είχαν αφήσει παγερά αδιάφορο.
Ποτέ δεν περιμένεις ποικιλία και διαφορετικότητα από ένα καινούργιο δίσκο των U.D.O. και σίγουρα ούτε τις φοβερές και δαιδαλώδεις συνθέσεις. Ξέρεις ότι ο Udo μια ζωή θα σηκώνει τη σημαία του κλασικού metal που έπαιζε με τους Accept από τη δεκαετία του ’80, οπότε και το “Decadent” δεν διαφοροποιείται σε απολύτως τίποτα. Το θετικό με τον καινούργιο δίσκο των U.D.O. είναι ότι συνθετικά, η μπάντα έχει δέσει αρκετά από ότι φαίνεται. Το μεγάλο μείον των προηγούμενων δίσκων, που ήταν η ρηχή προσέγγιση των riffs, φαίνεται να μην υπάρχει εδώ, γεγονός που κάποιος ξεχωρίζει πολύ καλά για παράδειγμα, στα “Meaning Of Life” και “Breathless” τα οποία είναι πολύ μελωδικά κομμάτια και τα οποία στηρίζονται αρκετά στις μελωδικές γραμμές από τις κιθάρες.
Τα κομμάτια που ξεχωρίζουν στο δίσκο είναι το εναρκτήριο “Speeder” που φέρνει αρκετά από “Russian Roulete”, το “Decadent” που κινείται σε mid-tempo και βαρείς ρυθμούς, το αρκετά μελωδικό “House Of Fake” καθώς και το “Let Me Out” που δεν μπορείς να μην το συγκρίνεις με το “Fast As A Shark”. Από εκεί και πέρα, τα υπόλοιπα κομμάτια είναι κλασσικά U.D.O. τραγούδια, τα οποία δεν έχουν να προσφέρουν, κατά την άποψή μου, κάτι το τρομερό. Είναι απλά καλά κομμάτια, στις κλασικές φόρμες των U.D.O., όπου τα κλασικά και metal riffs παίρνουν τον πρώτο λόγο.
Ίσως το “Mystery” με το παράξενο τρόπο και τις ηλεκτρονικές επιρροές που έχει να είναι κάπως πιο ενδιαφέρον χωρίς απαραίτητα να λέει και πολλά πράγματα. Επίσης το εφτάλεπτο “Words In Flame” ξεχωρίζει από τον σωρό λόγω της μελωδικότητάς του και για το γεγονός ότι φαίνεται σαν να έχει βγει από το “Faceless World” αλλά και η μπαλάντα “Secrets In Paradise” κάπως κρατάει το ενδιαφέρον στον ακροατή, διαφοροποιώντας αρκετά τα πράγματα.
Τα εξήντα λεπτά του δίσκου είναι όμως πάρα πολλά και βρήκα τον εαυτό μου να κουράζεται από ένα σημείο και μετά. Ίσως αν έλειπαν ορισμένα κομμάτια, ο δίσκος να ήταν συνολικά πιο καλός αλλά δυστυχώς καταντάει κουραστικός. Από εκεί και πέρα, ο δίσκος είναι φανερά ανώτερος από τις τελευταίες προσπάθειες των U.D.O. και οι οπαδοί τους, σίγουρα θα τον ευχαριστηθούν. Οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ακούσει τις παλαιότερες δουλειές τους, θα πρέπει να εξετάσουν τα “Timebomb”, “Faceless World” και “Animal House” πριν προχωρήσουν στο “Decadent”.
6,5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
