Οι Rising Insane είναι μια metalcore/post-hardcore μπάντα από τη Γερμανία, την οποία ξέρω και ως support των Annisokay στην τελευταία τους περιοδεία αλλά και από το “Porcelain” από τον ομότιτλο προηγούμενο δίσκο τους. Το “Porcelain” είναι ένα κομμάτι που λατρεύω και προσωπικά θεωρώ εξαιρετικό δείγμα του νέο κύματος του metalcore/post-hardcore. Ελπίζω το “Afterglow” να κινηθεί σε παρόμοια επίπεδα.
Ξεκινάμε με το ομότιτλο (πολύ απότομο ήταν αυτό, ποιος βάζει το ομότιτλο πρώτο;). Έπρεπε να τσεκάρω ότι είχα βάλει το σωστό album και δεν ακούω Polaris. Το ύφος είναι σχεδόν ίδιο, απλά οι Polaris το κάνουν καλύτερα (σαν το αυστραλιανό core δεν έχει, τα έχουμε πει αυτά). Αν εξαιρέσουμε την εμφανή ομοιότητα, το κομμάτι είναι πολύ καλό. Προχωράμε με το “Meant To Live”, το οποίο ευτυχώς κινείται σε πολύ διαφορετικά μονοπάτια. Πιο σκληροί Linkin Park. Αλλά με την καλή έννοια. Το ρεφραίν είναι τρομερά πιασάρικο και τα φωνητικά έχουν τη σωστή αναλογία θυμού και λύπης. Η μίξη του rap του pre-chorus με τις απίθανες φωνητικές μελωδίες του ρεφραίν το κάνουν εξαιρετικό.
Το επιθετικό και groovy riff του “War” μας δείχνει την πιο αγνή core πλευρά της μπάντας. Ωραίο τραγούδι αλλά όχι τόσο ιδιαίτερο. Θύμισε αρκετά Kingdom Of Giants, τους οποίους λατρεύω. Ας προχωρήσουμε στο “Flightless Bird”. Τα κουπλέ είναι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αλλά τα ρεφραίν είναι εξαιρετικά. Βγάζουν ένα υπέροχο post-hardcore παλμό που μου αρέσει αρκετά. Το “Serenade” πέρασε χωρίς καν να το καταλάβω, όπως και το “Oxygen” και το “Breakout” αλλά το λέω με την καλή έννοια. Είναι πολύ «εύπεπτα» και δένουν πολύ όμορφα το ένα με το άλλο. Αυτό που «σπάει» το δέσιμο είναι το “The Surface”, κυρίως λόγω του πιο βαριού και γρήγορου riff του. Τα γρήγορα φωνητικά και οι bendy κιθάρες το διαφοροποιούν αρκετά από τα υπόλοιπα.
Το intro του “Something Inside Of Me” ήταν μια πολύ απότομη αλλαγή αλλά δεν μας απογοητεύει. Η πιο αργή και μελωδική προσέγγιση ήταν μια πλευρά της μπάντας που μου αρέσει αρκετά και σε αυτό το κομμάτι αυτό το ύφος των Rising Insane είναι ξεκάθαρο. Στα ίδια μονοπάτια κινείται και το “Broken Homes” αλλά κατά τη γνώμη μου δεν έχει να μας προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Για να κλείσει το album έρχεται το δίδυμο των “Bend And Break” και “Imprisoned”. Και το αναφέρω ως δίδυμο, καθώς με αυτά τα δύο θα μπορούσα να περιγράψω όλο το album. Πιστεύω ότι συνοψίζουν τέλεια το ύφος και τον χαρακτήρα της μπάντας.
Το “Afterglow” είναι ένα πολύ καλό album το οποίο έχει καλές και μέτριες στιγμές. Δεν είναι κάτι το τρομερό αλλά είναι μια αξιοπρεπέστατη κυκλοφορία, ειδικά μέσα σε μια χρονιά που τα μεγαθήρια του είδους έβγαλαν album ορόσημα. Αυτό που θα ήθελα από τους Rising Insane είναι να δώσουν μεγαλύτερη σημασία στο να εξελίξουν τον ήχο τους και να τον κάνουν μοναδικό. Είμαι σίγουρος ότι αφού γίνει πρώτα αυτό, η μπάντα μπορεί να φτάσει ακόμα πιο ψηλά.
7,5/10
Θανάσης Γκότοβος
[email protected]
