Ritual και μια ιστορία εικοσιπέντε χρόνων απλώνεται σαν πάπυρος πίσω από το όνομά τους. Ή μήπως όχι; Η απάντηση βρίσκεται στη μέση. Το 2007 κυκλοφόρησε το πέμπτο full-length album τους και από τότε δεν ξαναβγήκε δίσκος τους. Δεκατρία χρόνια αργότερα και αποφάσισαν να έρθουν και πάλι στο προσκήνιο. Πώς μια μπάντα γιορτάζει την επιστροφή της; Μα φυσικά με την κυκλοφορία ενός album ή ενός ΕΡ στην προκειμένη περίπτωση.
Έκαναν καλά; Θα δείξει στην πορεία. Αν ακολουθήσουν τον δρόμο που έχουν ξεκινήσει να παίρνουν, τότε θα ήταν καλύτερο να γυρίσουν στην αφάνεια. Μπάντες σαν και αυτή με κάνουν να πιστεύω πως έχω κάνει κάτι πάρα πολύ άσχημο στη ζωή μου και το πληρώνω με αυτόν τον τρόπο. Υπομένω «μαρτύρια» γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Κοινώς πρέπει να ακούσω ό,τι σουβέρ έχουν βγάλει για να το παρουσιάσω σε εσάς αγαπητοί μου αναγνώστες. Να τα πιάσουμε όμως ένα-ένα.
Αυτό το ΕΡ, λοιπόν, είναι πρόδρομος των δύο full-lengths που πρόκειται να κυκλοφορήσουν. Κακό που θα μας εύρει μόλις βγουν έχω να πω και θα καταλάβετε παρακάτω το γιατί. Αποτελείται από τέσσερα κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα τρία λεπτά και καταλήγει στα εννιά. Τα τρία πρώτα κομμάτια είναι μέρη του πρώτου full-length και το τέταρτο είναι μέρος του δεύτερου full-length. Και τα δύο full-lengths θα είναι concept albums. Οπότε, όπως καταλάβατε, στο ΕΡ έχουμε να κάνουμε με κομμάτια από τις ιστορίες που υπάρχουν στα albums. Πιάσ’ το αυγό και κούρευ’ το με λίγα λόγια.
Πραγματικά νευρίασα με αυτό που άκουσα. Έχεις να βγάλεις δεκατρία χρόνια δίσκο και έρχεσαι και βγάζεις αυτό; Στο Δελτίο Τύπου αναφέρουν ότι σε μια περιοδεία τους το 2009 ο μπασίστας τους a.k.a. ο μπουζουξής τους (σοβαρά παιδιά παίζει μπουζούκι στη μπάντα) Fredrik Lindqvist είχε την υπέρλαμπρη ιδέα για ένα concept album. Αυτό λοιπόν σχεδίαζαν τόσα χρόνια και μέρος αυτού ακούμε εδώ, όπως σας είπα. Είναι ειλικρινά ό,τι πιο γελοίο έχω ακούσει.
Παιδιάστικα έως άθλια τα φωνητικά (πρώτα και δεύτερα), ειδικά στο “Mr Tilly And His Gang” γίνεται της παραφωνίας το κάγκελο. Οι μελωδίες είναι ένας αχταρμάς από folk, progressive και ανατολίτικων στοιχείων, τα οποία θα τα βρείτε πολύ πιο έντονα στο “The Three Heads Of The Well”. Το μόνο που είναι της προκοπής, είναι η παραγωγή. Τι να πρωτοσώσει όμως η έρμη; Χίλιες φορές να έμεναν στο χρονοντούλαπο παρά αυτό που έκαναν τώρα και βγήκαν.
Μπορεί τα albums στο σύνολό τους, όταν και όποτε βγουν, να ακούγονται. Απίθανο αλλά θέλω να πιστεύω ότι έδωσαν τώρα στον κόσμο τα χειρότερά τους και κρατάνε τα καλά για τις επίσημες κυκλοφορίες τους. Αν δεν ισχύει αυτό τότε λυπάμαι.
3/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
