Ας ξεκαθαρίσω κάτι από την αρχή. Είμαι από τους τελευταίους ανθρώπους που θα έπρεπε να ασχοληθούν με μια κυκλοφορία των Avatarium. Ο λόγος; Κοιμάμαι με τη μουσική τους. Τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά. Αλήθεια, με πήρε ο ύπνος τουλάχιστον τρεις φορές κατά την ακρόαση της συγκεκριμένης δουλειάς.
Όσο και αν παραδέχομαι τον κιθαρίστα Marcus Jidell σαν μουσικό και παραγωγό (ειδικά όταν έχει βάλει το χέρι του σε δουλειές των Evergrey και Soen) και την εξαιρετική φωνή της γυναίκας του Jennie–Ann Smith, το doom των Avatarium δεν είναι για εμένα. Γενικά το παραδοσιακό doom για να είμαι ακριβής.
Τα δύο εναπομείναντα ιδρυτικά μέλη λοιπόν και η παρέα τους κυκλοφορούν το πρώτο live album του συγκροτήματος σε αυτήν την πορεία εφτά ετών μέχρι τώρα. Η ηχογράφηση έγινε τον Ιανουάριο του 2020 στην πόλη τους, την Στοκχόλμη. Αξίζει να σημειωθεί ότι αρχικά βγήκε σαν DVD, το οποίο μπορεί ακόμα να κατεβάσει όποιος θέλει δωρεάν μέσα από τη σελίδα του συγκροτήματος. Πλέον, δίνεται στη δημοσιότητα και το καθαρά ηχητικό κομμάτι της συναυλίας.
Η κυκλοφορία αυτή καλύπτει όλη τη δισκογραφία των Σουηδών μέσα από δεκατέσσερα τραγούδια αλλά δεν λειτουργεί σαν κάποιο άτυπο best of. Τη μερίδα του λέοντος έχει το τελευταίο τους album, “The Fire I Long For”, αφού η συναυλία αυτή θα ήταν η έναρξη της περιοδείας για την προώθησή του. Κάτι που δεν έγινε ποτέ φυσικά, λόγω της πανδημίας.
Συγκεκριμένα, έχουμε δύο τραγούδια από το ντεμπούτο “Avatarium” (2013), άλλα δύο από το “The Girl With The Raven Mask” (2015), τρία από το “Hurricanes And Halos” (2017) και έξι από το “The Fire I Long For” (2019). Τη λίστα συμπληρώνει ένα intro, δύο ομιλίες της Jennie–Ann στα σουηδικά και μία πολύ ιδιαίτερη διασκευή στο “In My Time Of Dying” των Led Zeppelin.
Ο ήχος είναι άψογος, το ζεύγος Marcus/Jennie–Ann δίνει ρέστα με τρομερή απόδοση, το κοινό τους ενθουσιώδες και οι οπαδοί τους πιστεύω ότι θα το εκτιμήσουν, αφού δεν παύει να είναι μία πλήρως χορταστική κυκλοφορία από μια μπάντα που προχωράει μπροστά και έχει καταφέρει να μην θεωρείται άλλο ένα πρώην συγκρότημα του Leif Edling. Ο βαθμός έχει να κάνει καθαρά με το ότι παίξανε τα νεύρα μου για μιάμιση ώρα μόνο και μόνο για να κάνω το καθήκον μου σαν συντάκτης (καλό, ε;) και να μην το κλείσω από το δεύτερο τραγούδι. Ειδικά αυτόν τον απαράδεκτο ήχο των πλήκτρων, νομίζω θα τον ακούω στους εφιάλτες μου.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
