Μια φορά κι ένα καιρό την άκουγα αυτή τη μπάντα. Και όταν λέμε ένα καιρό, μιλάμε για αρκετά χρόνια πίσω, όταν και είχα κολλήσει με το “Nine Destinies And A Downfall” του 2007. Από εκεί και ύστερα, οι δρόμοι μας χώρισαν. Πιθανώς επειδή δεν είχαν κάτι να μου πουν οι μετέπειτα δουλειές τους. Ήρθε όμως η στιγμή να τους επισκεφτώ ξανά, στο δέκατο full-length album τους.
Οι Sirenia ουσιαστικά είναι ο Mortem Veland. Ο Νορβηγός πολυοργανίστας έφτιαξε τη μπάντα το 2001, λίγο μετά την αποχώρησή του από τους Tristania, και συνεχίζει ακάθεκτος παρ’ όλο που αλλάζει μέλη σαν τα μπλουζάκια του και μέχρι το 2018 το μπάσο στις συναυλίες ήταν προηχογραφημένο. Μέλη περισσότερο για τις συναυλίες, αφού στο studio σχεδόν πάντα τα κάνει όλα μόνος του.
Το “Riddles, Ruins & Revelations” δεν είναι κάτι το τρομερό. Μιλάμε για symphonic/modern metal (αρνούμαι να το αποκαλέσω gothic), με κακή παραγωγή την οποία ανέλαβε για πρώτη φορά εξολοκλήρου ο Veland. Και αυτό επειδή οι κιθάρες ακούγονται λες και παίζει industrial. Το οποίο ακούγεται εντελώς περίεργο με την υπόλοιπη κατεύθυνση του δίσκου. Απλές, τυπικές, μοντέρνες συνθέσεις, με συμφωνικά στοιχεία από πάνω και την ωραία φωνή της Γαλλίδας Emmanuelle Zoldan (η τέταρτη κατά σειρά τραγουδίστρια της μπάντας) στην μπροστινή γραμμή, αν και τα οπερετικά της μου ακούγονται αδιάφορα.
Ο Veland επίσης πασπαλίζει τη συνταγή με κάποια δικά του brutal, στα οποία σκληραίνει η μουσική και είναι τα μόνα σημεία που παρουσιάζουν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Ειλικρινά δεν μπορώ να κρατήσω το παραμικρό από το “Riddles, Ruins & Revelations”. Ίσως να είναι καθαρά και θέμα της κάκιστης παραγωγής, αφού ο Veland νομοτελειακά θα έφτανε στο σημείο να το κάνει και αυτό μόνος του. Το μόνο που λείπει είναι να μάθει να τραγουδάει σαν γυναίκα για να μην έχει ανάγκη κανένα.
Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά πολύ κακό. Ίσως τα τραγούδια να ακούγονταν διαφορετικά αν είχαν πιο σωστό ήχο. Ακούγοντας το συγκεκριμένο album, απόρησα αν χάλασε τόσο η μουσική τους ή αν η μνήμη μου με απατά για το παρελθόν. Έβαλα λοιπόν το “Nine Destinies And A Downfall” και μετά από τόσα χρόνια θυμόμουν κάθε τραγούδι, κάθε αλλαγή, κάθε στίχο. Γιατί; Επειδή είχαν μελωδιάρες, ήταν φτιαγμένα για να σου μείνουν στο μυαλό και είχαν και την φωνάρα της θεάς Monika Pedersen. Καμία σχέση λοιπόν με την εν λόγω πατάτα.
Με αυτές τις αστείες κιθάρες, τα εκνευριστικά μοντέρνα synth μπλιμπλίκια και την πλήρη απουσία έστω ενός αξιοπρεπούς riff ή μιας μελωδικής γραμμής, το αποτέλεσμα θα το χαρακτήριζα μέχρι και ντροπιαστικό. Ήταν έτσι η μπάντα τα τελευταία χρόνια; Έγινε τώρα επειδή είπαν να αλλάξουν είκοσι χρόνια και δέκα albums μετά την ίδρυσή τους; Δεν ξέρω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ακούγεται. Ο ψηλός βαθμός (ναι, τέτοιος είναι) έχει να κάνει με το ότι με έβαλε να ξανακούσω τη δισκάρα του 2007 και μόνο.
4/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
