robotlordsoftokyo virtuevice
Self-financed

Robot Lords Of Tokyo – Virtue & Vice (Self Financed)

Έκπληξη μου προκάλεσαν οι κύριοι από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στο να κάνω μια μικρή έρευνα για τους τύπους. Έμεινα λοιπόν με το στόμα ανοιχτό όταν είδα ονόματα όπως Chris Poland (Megadeth), Tracy G (Dio), Wayne Findlay (Michael Schenker Group) και Steve Theado (American Dog) να παίρνουν μέρος στο δίσκο. Έτσι μάλλον εξηγούνται και τα άπειρα κιθαριστικά σόλο που ακούγονται καθ’ όλη τη διάρκεια των κομματιών. Μια γεύση από Black Label Society, μια από DOWN. Τα φωνητικά σκληρά και τα riff βαριά σίγουρα ένας δίσκος.. «Μεταλλικός» όπου τα Southern στοιχεία, (που είναι και της μόδας τελευταία) μπορεί να τα διακρίνει και ο πιο ανίδεος. Μείον της υπόθεσης είναι πως δυστυχώς αν αυτό το στυλ μουσικής δεν σε εμπνέει να κάτσεις να το ακούσεις μάλλον στα πρώτα 12 με 15 λεπτά θα βαρεθείς. Η εισαγωγή του “Hell will Have to Wait” με έκανε να πω «Ε, ναι! Αυτό είναι καλό..!», ωστόσο η φλυαρία της κιθάρας με έκοψε κάπως το ενθουσιασμό, αλλά και πάλι ήταν καλό. Το “Two In the Belly (One in the Head)” με άφησε άναυδη από την αρχή μέχρι το τέλος, και με έκανε να αναρωτιέμαι πόσο βαρύ μπορεί πια να φτάσει να είναι ένα riff (ενώ είναι τόσο απλό…). Το “Great Escape” μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα κάπου στο 4ο λεπτό όταν μια παύση-γέφυρα έκανε την εμφάνισή της και έδωσε ρέστα. Κομμάτια όπως το “Broken” και “Hate’s Eternal Spring” απλά δε με άγγιξαν καθόλου. Τα συναισθήματα χλιαρά και οι συνθέσεις γενικά παρόλο που ήταν καλές, δεν κατάφεραν να με κερδίσουν. Δεν μπορώ να πω τι φταίει, απλά μετά από 4-5 κομμάτια απλά μου φάνηκε ότι το μοτίβο ήταν επαναλαμβανόμενο. Το “Night Songs” που βρίσκεται στο δίσκο, είναι μια διασκευή των Cinderella που μπορεί κανείς να βρει στο ντεμπούτο album που έβγαλαν το ’86. Το αρχικό κομμάτι θυμάμαι ότι μου άρεσε αρκετά και μόλις είδα ότι πρόκειται για διασκευή περίμενα με ανυπομονησία να το ακούσω. Φυσικά η φωνή ήταν πιο .. “DOWN” αλλά μπορώ να πω πως έμεινα ικανοποιημένη. Η διασκευή μετάλλιαζε και ήταν πολύ καλή. Η εισαγωγή από “Chicken Little” είχε κάτι από τους δικούς μας Planet Of Zeus και νομίζω πως το ίδιο ισχύει και για τη συνέχεια. Οι Robot Lords Of Tokyo μας αποχαιρετούν με το “Through Perdition’s Flames”, με την ωραιότατη ακουστική του εισαγωγή και έτοιμη για «χτύπημα» συνέχεια. Με λίγα λόγια μπορώ να πω πως το αποτέλεσμα μου άρεσε. Η μίξη ήταν πολύ καλή και τα κομμάτια ήταν πάνω στο στυλ που κατακλύζει εδώ και ένα χρόνο το ipod μου. Ωστόσο, σε πολλά σημεία ο δίσκος φάνηκε να είναι κουραστικός και τα σόλο ατελείωτα, όμως εν τέλει είναι μια δουλειά που αξίζει κανείς να ακούσει.

7.5/10

Ντένια Παλαιολόγου

[email protected]

whale_728x90 - 728|90|whale_728x90|||bothTatto Clinic Athens 728×90 - 728|90|Tatto Clinic Athens 728×90||https://www.facebook.com/tattooclinicathens|bothGreekrebels Banner 07052021-728×90 - 728|90|Greekrebels Banner 07052021-728×90||https://www.greekrebels.gr/epikoinonia/|bothhaursen2 - 728|90|haursen2||https://www.facebook.com/HaursensGuitarWorkshop/|bothRodStudios_728x90 - 728|90|RodStudios_728x90|||both
20000
110

Related posts

Leave a Comment

Leave a review

X