Πρόκειται για project που σχημάτισε ο τραγουδιστής/συνθέτης Robert Schwartzman τo 1999. Από τότε, έχουν αλλάξει τα μέλη που τον πλαισίωναν, αλλά και η μουσική κατεύθυνση του σχήματος. Έχουν κυκλοφορήσει ήδη τρία full length albums και ένα EP, πριν από αυτόν το δίσκο. Ο Robert Schwartzman έχει γράψει όλα τα κομμάτια, έχει κάνει την παραγωγή ο ίδιος, ενώ έχει αναλάβει γενικά σχεδόν τα πάντα στο δικό του home studio.
Δεν είχα ακούσει το συγκρότημα ξανά. Βλέποντας κάποιους τίτλους κομματιών πριν μπω στην ακρόαση του “Washed Away” νόμιζα ότι έχουμε να κάνουμε με διασκευές. Καμία σχέση τελικά. Με τα δυο πρώτα κομμάτια, το “All The Beautiful People” και το single “My Heart Beats 4 U” (το έγραψε ο Robert μαζί με τον Travis Clark από τους We The Kings) κατάλαβα ότι πάνω κάτω έχουμε να κάνουμε με alternative ήχο, indie rock, ακόμα και post. Στο μυαλό μου ήρθαν συγκροτήματα όπως οι Arctic Monkeys, Black Keys, Joan Jett(!) και Verve. Υπάρχουν και η πιο pop στιγμές, ή power pop εάν προτιμάτε, με το “Don’t Be A Hero”. Γενικά το άλμπουμ έχει και μια πιο pop αύρα/εκδοχή με τo πιο «παιχνιδιάρικο» “Why” όπου έχουμε ντουέτο με γυναικεία φωνητικά, το λίγο πιο ατμοσφαιρικό “Time Alone”. Σε κάποια τραγούδια του ο Schwartzman έχει προσθέσει πλήκτρα, τα οποία είναι κοντά και στο πιο synth pop στοιχείο. Όλα αυτά πάντως, χωρίς να χάνεται η ταυτότητα και η σχετική ισορροπία που υπάρχει στο άλμπουμ. Σχετική γιατί μπορώ να πω ότι μετά από τα πρώτα τραγούδια του, εξελίσσεται διαφορετικά σε αρκετά πιο pop ρυθμούς σε σχέση με αυτά που έγραψα πιο πάνω. Νομίζω πάντως ότι καταφέρνει να συνδυάσει πολλά πράγματα, όλα αυτά που ήθελε σωστά και κυρίως χωρίς να χάνεται το νόημα.
Μην περιμένεις να ακούσεις καμιά τρελή ροκιά ή κάτι δυνατό. Είναι πιο μαλακό άλμπουμ. Κατά κύριο λόγο έχει πιο «εμπορικές», “mainstream” στιγμές, όπως για παράδειγμα το “Come On Baby” και “Love Me Like There’s No Tomorrow” με το ευκολομνημόνευτο refrain του. Επίσης και τέλος, αν ασχοληθείς με την κυκλοφορία αυτή και σου αρέσει η φάση του, θα ξεχωρίσεις ακόμα, το ομώνυμο κομμάτι και το “I Miss You Where You’re Gone”. Θα πρόσθετα και το μελαγχολικό “Sad But True” που κλείνει το δίσκο. Εύκολο άκουσμα κατά γενική ομολογία, μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση, αλλά και να στη ρίξει. Πιστεύω μπορεί να σε κρατήσει από την αρχή. Η αλήθεια είναι ότι δε θα είχα κανένα πρόβλημα να το ξανακούσω.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
