Οι Αμερικάνοι Q5 επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από 30 ολόκληρα χρόνια! Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να είναι αξιοσημείωτο. Και αυτό γιατί πρόκειται για το συγκρότημα που από το 1984 και μετά «έβαλε» σε αρκετά σπίτια κομμάτια όπως τα “Missing In Action”, “Lonely Lady” ή “Steel The Light”, κάνοντάς τα παραπάνω από οικεία στα αυτιά των φίλων του hard rock και του heavy metal. Όλα αυτά φυσικά από το θρυλικό αλλά και κλασικό ομώνυμο ντεμπούτο τους. Δε ξέρω τι μεσολάβησε και γιατί χαθήκανε μέσα στο χρόνο και μετά το δεύτερό τους άλμπουμ “When The Mirror Cracks”. Το “New World Order” προέκυψε από την επανένωση τους το 2014 και την εμφάνισή τους στο Sweden Rock Festival. Πέραν από τα τρία αρχικά μέλη, στο line up προστέθηκαν πληκτράς και o δεύτερος κιθαρίστας Dennis Turner. Γενικά πάντως, σε καμία περίπτωση μην περιμένετε τη δεύτερη εκδοχή ή συνέχεια του “Steel The Light”.
Το “We Came Here To Rock” είναι ένα πέρα για πέρα classic hard rock κομμάτι και φέρνει περισσότερο σε Ac/Dc και μπάντες όπως οι Krokus. Το ίδιο ισχύει και για το απλό “The Right Way” που είναι και το single και video του άλμπουμ, αλλά και για το “Fear Is The Killer” προς το τέλος του δίσκου. Το “One Night In Hellas” (τι γίνεται ρε παιδιά πάλι εμείς στη μέση; Τόσο πολύ μας αγαπάνε;) είναι πιο γρήγορο και με αρκετά καλή δουλειά στα solo. Το βρήκα ιδανικό για opening track σε συναυλίες τους, εάν βέβαια κάνουν ακόμα. Πιστεύω ότι το πρώτο πραγματικά μεγάλο κομμάτι του δίσκου είναι το ομότιτλο. Έχει αυτή την 80s μαγεία σε ποιο σύγχρονη μορφή και μια ωραία αμεσότητα που σε πορώνει σε συνδυασμό και με το refrain, είναι ταυτόχρονα και επικό. Και εδώ πολύ ωραία δουλειά στα solo αλλά και στη μελωδία. Βασικό κομμάτι και με αρκετή ποιότητα και το “A Prisoner Of Mind” αλλά μέχρι εκεί. Στο “Unrequited (A Woman Of Darkness And Steel)” συναντάμε κάπως το «επικό» στοιχείο, τόσο στα φωνητικά και στο ωραίο refrain όσο και στους στίχους. Όσο αυστηρός και να είμαι με αυτό το δίσκο, σε καμία περίπτωση δε μπορώ να πω ότι δε μου άρεσε το “Just One Kiss”. Είναι εντελώς μελωδικό rock και έχει το χαρακτήρα hard rock τραγουδιού άλλης εποχής, άλλης δεκαετίας!
Το “New World Order”, γενικά έχει αρκετές ομοιότητες με το “When The Mirror Cracks” και το θυμίζει. Κάτι θετικό που κράτησα, είναι οι πολύ ωραίες κιθάρες σε συγκεκριμένα σημεία. Τα solo που ανέφερα και πιο πριν και οι μελωδίες. Αυτό κάνει την κυκλοφορία να μην είναι απλά μια πιο βαρειά εκδοχή των Ac/Dc. Το θέμα που έχω με τον δίσκο αυτό, είναι ότι δεν έχει πραγματικά μεγάλα κομμάτια, όπως μερικοί ίσως περιμένανε. Εξαίρεση αποτελεί το ομώνυμο κομμάτι και κοντά είναι και τα “A Prisoner Of Mind’, “Just One Kiss” και “Land Of The Setting Sun”, χωρίς όμως να μπορούν να χαρακτηριστούν μεγάλα κομμάτια. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν είναι ωραία ή ότι δε θα αρέσει καθόλου ο δίσκος σε όσους επιχειρήσουν να τον ακούσουν. Το instrumental “Mach Opus 206” δεν είναι άσχημο, αλλά κατα την άποψή μου δε κολλάει με τα υπόλοιπα και με τον ήχο του άλμπουμ. Συνολικά, δεν αλλάζουν πολλά πράγματα, ούτε έχουμε να κάνουμε με κάτι το απίστευτο.Δε νομίζω και ότι θα αλλάξει πολύ η άποψη που είχαμε/έχουμε για το συγκρότημα. Αξίζει πάντως και έχει νόημα η ακρόαση σε κομμάτια που ανέφερα.
6.5/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]
