Πολλές φορές μια μπάντα παίζει και γράφει καλά αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι και το τόσο ιδανικό, σε σχέση με τα μεμονωμένα συστατικά του συγκροτήματος. Δεν ξέρω γιατί, κάτι η παραγωγή, κάτι οι συνθέσεις, κάτι αυτό που εκπέμπει η μπάντα… Οι Saratan κερδίζουν έδαφος στα ρυθμικά τους και στον τρόπο που πέφτουν οι κιθάρες και τα vocals στο rhythm section. Όμως τα φωνητικά δε με ενθουσίασαν και τόσο και κάποιες φορές τείνουν να υπερβάλλουν στις συνθέσεις. Για όσους αγαπούν τα ωραία ρυθμικά, τις ανατολίτικες μελωδίες και τα κλασικά metal μονοπάτια είναι μια καλή πρόταση. Θα μπορούσε όμως ο δίσκος να είχε πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Ίσως λίγο πιο πρωτοτυπία, λίγο ενίσχυση στα φωνητικά και λίγο πιο απλότητα στα σημεία και ο βαθμός τους εύκολα θα ανέβαινε. Δεν έχω κάτι παραπάνω να προσθέσω για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία, δεν ξεχώρισα ιδιαίτερα κάποιο κομμάτι, όλα ανήκουν περίπου στην ίδια συχνότητα και έχουν την ίδια αξία, κάτι που με ενόχλησε λίγο διότι θα ήθελα περισσότερο πειραματισμό και εναλλαγές.
6/10
Ήλια Τσάρα
