Τα Φινλανδικά συγκροτήματα έχουν παίξει μεγάλο ρόλο εδώ και πολλά χρόνια στην διαμόρφωση της rock και metal μουσικής. Δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι Sentenced, που έβαλαν το λιθαράκι τους με το παραπάνω με το προσωπικό, αυθεντικό στυλ τους, αλλάζοντας σε σεβαστό βαθμό τα δεδομένα στην σκληρή μουσική, επηρέασαν εκατοντάδες μουσικούς, δημιούργησαν φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο που τους λάτρεψαν σαν θεούς, και έμειναν πιστοί ακόμα κι όταν ήρθε η διάλυση, έως το τελευταίο δευτερόλεπτο της συναυλίας στο Oulu. Ένα ακόμη παράδειγμα είναι και οι HIM, που σε καμία των περιπτώσεων δεν τους βάζω στην ίδια κατηγορία, αλλά καλώς ή κακώς, όσο κι αν κάποιους μας την έδιναν στα νεύρα, γνώρισαν τεράστια επιτυχία (γυναίκες κυρίως) και δεν είναι ψέματα πως πολλοί προσπάθησαν να τους μιμηθούν, είτε γιατί τους άρεσε αυτή η νεκροφιλική ατμόσφαιρα, είτε γιατί ήθελαν να το παίξουν προβληματισμένοι και να βγάλουν γκόμενες. Κυρίως το δεύτερο.
Για να μην ξεφύγω παραπέρα, οι Scars Of Solitude είναι κάπου στην μέση. Πιο “ήρεμοι” Sentenced του 1996 και μετά και πιο συμπαθητικοί HIM, ίσως λίιιιιγο από Five Finger Death Ρunch (σ.σ.: νομίζω διακρίνω μια επιρροή από μεριά των κιθαριστών Tuomo Laulainen και Konsta Vehkala σε ήχο και lead γραμμές). Μελωδική μουσική, goth με heavy και alternative στοιχεία, με πολύ καλή δουλειά στην παραγωγή, που αν και κάποια πράγματα όπως π.χ. τα τύμπανα (Niki Kibvakangas) δεν ακούγονται φυσικά και ίσως οι κιθάρες κάπως ψηφιακές, η ουσία είναι πως σαν σύνολο είναι ευχάριστο, ξεκούραστο και ακούγονται όλα στη σωστή ένταση και θέση. Ο Lassi Polari πραγματικά αφιερώνει στο μπάσο, ενώ δε μπορώ να πω πως με κέρδισε στην φωνή ο Mikko Ruuska που στα ψηλά του ακούγεται αδύναμος, κάποιες φορές να χάνει τις νότες, να μην πατάει καλά, ενώ σε επιθετικό ύφος είναι αρκετά καλός και σταθερός.
Φυσικά όπως είναι αναμενόμενο δεν λείπει η απαισιοδοξία από τους στίχους και τίτλους των κομματιών, όπως άλλωστε επιβάλλεται κατά κάποιον τρόπο στο συγκεκριμένο στυλ μουσικής.
Μουσικά το “Deformation” δεν είναι ένας δίσκος που θα κάνει τους ακροατές να βαρεθούνε, αφού υπάρχει ποικιλία από mid tempo κομμάτια όπως “Live To Regret”, “The End Of Me” και “Drown”, σε πιο metal καταστάσεις όπως “Foοl”, “Enemy” και “Dead Love Ressurection” όλα αυτά με την phsycho metal μπαλάντα “Emotional Graveyard” (που θεωρώ πως είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου), σε συνδυασμό με το μελαγχολικό, μελωδικό, Φινλανδικό gothic ύφος.
Μια αρκετά καλή πρώτη προσπάθεια από τους Scars Of Solitude, που με λίγο περισσότερη προσοχή και λιγότερο ενθουσιασμό, θα μπορούσε να είναι κάτι παραπάνω από “αρκετά καλή”.
6.5/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
