Οι Sceptor είναι μία heavy metal μπάντα που κατά τα 4/5 μας έρχονται από τη Γερμανία και κατά το 1/5 από την Αμερική, με τον Γερμανό κιθαρίστα Torsten Lang και τον Αμερικανό τραγουδιστή Bob Mitchell να είναι τα μόνα ιδρυτικά μέλη που υπάρχουν μέχρι και σήμερα.. Η μπάντα σχηματίστηκε το 2009 στο Mannheim και τρία χρόνια μετά κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο, με τίτλο “Take Command!”. Το 2014 οι Sceptor διαλύθηκαν για να επανασχηματιστούν το 2019 από τους Lang και Mitchell, με την προσθήκη του Timo Nolden στην κιθάρα. Το 2020 εντάχθηκε στη μπάντα ο μπασίστας K. K. Basement, ενώ φέτος η πεντάδα ολοκληρώθηκε με την προσθήκη του Florian Bodenheimer στα τύμπανα. Και με ολοκληρωμένη της σύνθεσή της, η μπάντα μας παρουσιάζει το δεύτερο δίσκο της, ονόματι “Rise To The Light”.
Το “Rise To The Light” είναι γενικά ένας δυνατός heavy metal δίσκος που θα ήταν πραγματικά πάρα πολύ καλός, αν οι Γερμανοί δεν μείωναν το τελικό αποτέλεσμα βάζοντας αυτογκόλ (θα εξηγήσω αργότερα). Προς το παρόν ας μιλήσουμε για τα θετικά στοιχεία. Καταρχάς, το δεύτερο άλμπουμ των Sceptor έχει μια πάρα πολύ ωραία old-school ατμόσφαιρα που θα ξυπνήσει όμορφα συναισθήματα σε εκείνους που έχουν μεγαλώσει με το heavy metal της δεκαετίας του ‘80.
Οι συνθέσεις είναι πολύ δυνατές με ένα πολύ ωραίο και πολύ δυναμικό παίξιμο στα τύμπανα, ενώ οι κιθάρες είναι πότε βαριές, συνεισφέροντας μαζί με τα τύμπανα στο headbanging του ακροατή, και πότε μελωδικές. Στο μεγαλύτερό τους μέρος τα τραγούδια πατάνε σε mid-tempo βαρείς ρυθμούς, με αρκετά μελωδικά κοψίματα που σε ορισμένα σημεία φτάνουν και σε ωραία επικά επίπεδα. Όμως, ένας κλασικός, old-school heavy metal δίσκος δεν θα μπορούσε να μην έχει και γρήγορα ξεσπάσματα και το “Rise To The Light” δεν αποτελεί εξαίρεση.
Οι γρήγορες στιγμές του δίσκου είναι πάρα πολύ δυνατές, με τα τύμπανα να είναι καταιγιστικά και με τις κιθάρες και το μπάσο να ακολουθούν δυναμικά κατά πόδας, δοκιμάζοντας έτσι τις αντοχές των σβέρκων μας. Από την άλλη, ο δίσκος έχει και τη μελωδική πλευρά του και όχι μόνο με αργά μελωδικά κοψίματα ή με μελωδικά σόλο αλλά και με μεγάλες μελωδικές εισαγωγές και κλεισίματα, ενώ το κομμάτι “Armour Black” είναι εξ’ ολοκλήρου μελωδικό, πατώντας σε μεγάλο μέρος της διάρκειάς του σε ρυθμούς μπαλάντας.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Μέχρι εδώ θα έλεγε κανείς ότι μιλάμε για ένα ωραίο και στιβαρό heavy metal δίσκο και θα είχε δίκιο, αν δεν υπήρχε ένα μεγάλο αρνητικό στοιχείο. Και αυτό δυστυχώς είναι τα φωνητικά του Mitchell, τα οποία στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είναι φωναχτά και τσιριχτά. Και δεν μιλάω για το φαλσέτο που ήταν συνυφασμένο με το heavy και το power metal εκείνης της εποχής και που όλοι οι λάτρεις εκείνων των παλιών δίσκων γουστάρουν. Μιλάω για φωνητικά που φωνάζουν και τσιρίζουν με άσχημο τρόπο που πολλές φορές και καλύπτουν τη μουσική και δεν σε αφήνουν να την ευχαριστηθείς αλλά και σου τρυπάνε το αυτί.
Αυτό δεν συμβαίνει στα πιο αργά και μελωδικά μέρη του δίσκου, γιατί εκεί τα φωνητικά είναι πιο στρωτά και καθόλου φωναχτά οπότε μπορείς να ευχαριστηθείς τη μουσική αλλά δυστυχώς αυτά τα μέρη δεν είναι πολλά. Ήταν πολλές φορές που πέρναγα καλά με τα βαριά και δυναμικά σημεία των τραγουδιών, με τη δυνατή μουσική και την ωραία ατμόσφαιρα, μέχρι την ώρα που έμπαιναν τα φωνητικά και τα χάλαγαν όλα με τις ενοχλητικές τσιρίδες.
Το αρνητικό στοιχείο της φωνής είναι πλήρως εμφανές στα δύο μπόνους κομμάτια, τα “Powerhouse” και “Shadows In The Maze”, τα οποία αρχικά υπήρχαν στο “Take Command!” και επανηχογραφήθηκαν με την καινούργια σύνθεση για να συμπεριληφθούν στο “Rise To The Light”. Και λέω ότι είναι εμφανές εκεί, καθώς υπάρχει μεγάλη αντίθεση μεταξύ της φωνής του Mitchell και της φωνής του Todd, που τραγουδούσε στον πρώτο δίσκο, η οποία ήταν πολύ πιο ταιριαστή στη μουσική των Γερμανών και στο old-school συναίσθημα, χωρίς τις ενοχλητικές τσιρίδες.
Πάντως, αν αυτό δεν συνέβαινε συχνά σε αυτό το δίσκο, τότε θα μιλούσα για ένα πταίσμα που δεν θα ήταν ικανό να αλλοιώσει το δυνατό τελικό αποτέλεσμα. Δυστυχώς όμως αυτό συμβαίνει καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ και χαλάει όλες τις ωραίες ιδέες και τη μουσική εκτέλεση των συνθέσεων. Δεν λέω ότι είναι κακή η φωνή του Mitchell, απλά έτσι όπως παρουσιάζεται εδώ κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Ελπίζω αυτό να φτιάξει σε επόμενη κυκλοφορία και να μπορούμε έτσι να μιλάμε όλοι για έναν εξαιρετικό δίσκο. Προς το παρόν…
6/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
