Σαββάτο βράδυ και ο δρόμος με οδηγεί στο Fuzz για μια βραδιά που την περίμενα πολύ. Είχαμε καιρό να δούμε Septic Flesh στην Ελλάδα, αλλά και τα δύο support ήταν ότι πρέπει για την περίσταση. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Άφιξη στο venue στις 7:45 και το μισογεμάτο Fuzz προϊδέαζε για την μεγάλη βραδιά που θα ακολουθούσε. Με μόλις 5’ καθυστέρηση οι Lloth ανεβαίνουν στη σκηνή. Μπορεί ακόμα να μην έχουν ολοκληρωμένο album, αλλά η βαριά τους ιστορία (καθώς η ίδρυσή τους χρονολογείται κάπου στα μέσα των 90s από την αδικοχαμένη Μαρία Κολοκούρη), καθώς και η ειδική υπόσταση του συζύγου της, Νικόλα Μαίη πίσω από το μικρόφωνο, έδιναν στην εμφάνισή τους ιδιάζουσα σημασία. Η απόδοσή τους έδειχνε group ψημένο στη σκηνή, καθώς απέδωσαν υπέροχα όλο τους το setlist. Οι αντιδράσεις του κοινού δυστυχώς δεν ήταν οι αρμόζουσες για την περίσταση αλλά ακόμα και έτσι οι Lloth παρέδωσαν μαθήματα πάθους και παλμού. Peak της εμφάνισής τους για μένα το εξαιρετικό ‘I’ (“Dead Inside”).
Ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα και ενώ ο κόσμος έχει αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά τον χώρο (ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η σύνθεση καθώς και ο μέσος όρος ηλικίας που δεν ξεπερνούσε τα 25 χρόνια), οι W.E.B. με την απαραίτητη αμφίεση, ανεβαίνουν στη σκηνή. Πολύ χαίρομαι για αυτό το group και για τα λόγια που είχα γράψει για το εκπληκτικό “For Bidens”. Οι W.E.B. είναι επίσημα στην A’ Εθνική. To «αλά» Cradle Of Filth gothic metal τους κέρδισε τον κόσμο, ενώ η σκηνική τους παρουσία είναι δουλεμένη και αξιοσημείωτη. Ο ήχος τους ήταν επίσης πολύ καλός (σχεδόν ιδανικός). Η είσοδός τους έγινε με το ‘Eligos’ ενώ μεταξύ άλλων ακούστηκαν τα ‘God Plays Dead’, ‘Enthroned’ και ‘My Storm Upon You’. Πολύ καλό και το καινούργιο κομμάτι (συγνώμη αλλά δεν είμαι σίγουρος για τον τίτλο), που δείχνει ότι έχουν βρει το δρόμο τους και περπατάνε με σίγουρα βήματα σε αυτόν.
Η ανυπομονησία του κοινού είναι έκδηλη, η αποθέωση ακόμα και σε τεχνικούς ήχου που βγαίνουν στη σκηνή θυμίζει εποχές ΡΟΔΟΝ, και μέσα σε επιδοκιμασίες 1.000 ανθρώπων έτοιμων για όλα, οι Septic Flesh πατάνε στο σανίδι. Το συγκρότημα, αν και όπως μας ανακοίνωσαν έχει δώσει 45 live σε 48 μέρες, είναι σε εξαιρετική φόρμα και αποδίδει πιστά τα… 3 τελευταία album του. Τα mosh pit δίνουν και παίρνουν κάτω από το πρόσταγμα, με το χαρακτηριστικό… 1,2,3, του Σπύρου Αντωνίου. Ο κόσμος δείχνει ότι έχει έρθει να περάσει καλά και αποδεικνύεται ακούραστος. Δυστυχώς για τους πιο παλιούς, τα πρώτα albums λάμπουν δια της απουσίας τους και τα 100’ της εμφάνισής τους θα βασιστούν στο “Titan” (‘Order of Dracul’, ‘Burn’, ‘Titan’, ‘Prototype’, ‘Dogma’), “The Great Mass” (‘A Great Mass Of Death’, ‘The Vampire From Nazarene’, ‘The Pyramid God’) και “Communion” (‘Persepolis’, ‘Communion’).
Δυστυχώς ούτε στο encore θα ακούσουμε κάτι παλιό, καθώς μας επιφύλασσαν τα ‘Anubis’ (το ζητούσε ο κόσμος από τα μισά του live) και ‘Prometheus’.
Παρόλο που δεν ακούσαμε όσα θα θέλαμε, φύγαμε γεμάτοι από ένα απόλυτα επιτυχημένο live. Η ανταπόκριση του κόσμου ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου, και δε μιλάω μόνο για το πλήθος, όσο για το πάθος που έζησα. Πάντα τέτοια!
Ανταπόκριση: Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
