Θεωρώ ότι δεν είναι καν ανάγκη να σπαταλήσω χρόνο και διαδικτυακές αράδες για να σας περιγράψω το ποιοι είναι οι Septicflesh (ή Septic Flesh, όπως επιμένω να το γράφω). Οπότε, θα μπω σχεδόν κατευθείαν στο ψητό. Το ότι κατάφεραν να κάνουν αυτό που πολλά συγκροτήματα τα οποία χρησιμοποιούν συμφωνικά στοιχεία στον ήχο τους μπορούν μόνο να ονειρεύονται, είναι ένα τεράστιο ορόσημο στην πορεία τους. Πιστεύω πως αυτό δεν χωρά καμία αμφισβήτηση. Ο λόγος φυσικά για την συναυλία τους στο Metropolitan Theater του Μεξικό με ζωντανή ορχήστρα και χορωδία επί σκηνής, πριν από περίπου ενάμιση χρόνο.
Για το “Infernus Sinfonica MMXIX” παίχτηκαν, όπως ήταν αναμενόμενο, δεκατέσσερα τραγούδια από το “Communion” κι έπειτα. Την τιμητική του, φυσικά, είχε το “Codex Omega”. Γενικά είναι γνωστό ότι πλέον στις συναυλίες τους δεν τιμούν ιδιαίτερα (δηλαδή καθόλου) την εποχή τους πριν από το “Communion”, αλλά έχοντας ως αγαπημένους δίσκους το “Esoptron” και το “Ophidian Wheel”, θα είναι ένα παράπονο που πάντα θα ξεφεύγει.
Κατά τα άλλα, η ύπαρξη της ζωντανής ορχήστρας πάνω στη σκηνή έδινε άλλη αίσθηση επιβλητικότητας στις ήδη μεγαλειώδης συνθέσεις του Χρήστου Αντωνίου και το κοινό ανταποκρινόταν ενθουσιωδώς σε κάθε κομμάτι. Ακόμη πιο ενθουσιώδης, βέβαια, ήταν ο Seth, ο οποίος δεν εγκατέλειψε τα γνωστά του «τερτίπια» επί σκηνής, για να εξιτάρει περισσότερο τον κόσμο. Βέβαια, όταν απευθύνεσαι έτσι σε ένα κοινό καθήμενων είναι λίγο κάπως, αλλά αυτό είναι η δική μου οπτική. Πρόκειται αναμφίβολα για μία αξέχαστη εμπειρία, τόσο για εκείνους κάτω από τη σκηνή όσο και για τους πάνω. Έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στην παραγωγή του “Infernus Sinfonica MMXIX”, η οποία αποτυπώνει άριστα την ατμόσφαιρα και την ενέργεια που κυριαρχούσε στο θέατρο.
Έχοντας δει αρκετές φορές τους Septicflesh, άλλες φορές σε καλές και άλλες σε όχι και τόσο καλές φάσεις, θα ήταν τεράστιο ψέμα αν έλεγα ότι δεν ζηλεύω όσους παρευρέθηκαν στο Metropolitan Theater εκείνη την βραδιά. Το μόνο που έχω να πω κλείνοντας είναι μακάρι να είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε κι εμείς κάτι ανάλογο κοντά μας (αν και μου φαίνεται πολύ δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά ας μην επεκταθώ).
8/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
