Η Frontiers έχει κάνει το όνομά της στην πιάτσα σαν ειδική στα melodic rock/hard rock συγκροτήματα. Βέβαια, δε μένει μόνο εκεί. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με symphonic metal. Άλλη μια μόδα δηλαδή που ξεκίνησε από την επιτυχία δυο-τριών συγκροτημάτων και κατάφερε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει κουραστική, γεμάτη κλισέ και ξεπερασμένη.
Κάποιοι βέβαια δε φαίνεται να το βάζουν κάτω, όπως οι Seven Spires εξ Αμερικής. Ξεκίνησαν την πορεία τους το 2013, έβγαλαν ένα EP το οποίο μπήκε ολόκληρο στο ντεμπούτο τους “Solveig”του 2017 και πλέον μας παρουσιάζουν το δεύτερο full-length τους με τίτλο “Emerald Seas”. Η συνταγή; Γνωστή. Τρεις μορφονιοί σε κιθάρες/μπάσο/τύμπανα και μια μοντέλα σε πλήκτρα/φωνητικά προσπαθούν να παίξουν symphonic metal.
Λέω προσπαθούν επειδή εντάξει, δεν κάνουν και τίποτα το διαφορετικό από τα συνηθισμένα αλλά και αυτό που παρουσιάζουν δεν το λες και πρώτης κλάσης. Έχουμε λοιπόν ατμοσφαιρικές mid-tempo συνθέσεις με δυνατή παραγωγή, πολύ heavy κιθάρες, συμφωνικά μέρη δεξιά κι αριστερά, διάφορα samples για…ποικιλία και πολύ καλή δουλειά από την Adrienne Cowan (Sascha Paeth’s Masters Of Ceremony, Winds Of Plague) η οποία σε κάποια σημεία δοκιμάζει και ακραία φωνητικά με τρομερή επιτυχία.
Πέρα από αυτά, θα ακούσουμε και στιγμές να ανεβάζουν τις ταχύτητες (και την τυρίλα) σε power metal ρυθμούς, μπαλάντες, ενώ δε λείπουν και τα εντελώς άκυρα σημεία στα οποία ρίχνουν τζούρες από metalcore και…symphonic death/black metal. Καταλαβαίνω την ανάγκη τους να δείξουν κάτι διαφορετικό από τις υπόλοιπες μπάντες του είδους αλλά αυτό περισσότερο βγαίνει σαν κάτι εντελώς παράταιρο παρά σαν κάτι που κολλάει με το βασικό στυλ τους.
Δε λέω πως δεν παίζουν καλά τα παιδιά, κάθε άλλο. Προσεγμένο album είναι αλλά όπως είπα και πιο πριν δεν είναι αρκετό για να διακριθεί σε ένα χώρο που έχει κορεστεί πάρα πολύ γρήγορα, όσες ξενόφερτες επιρροές και να προσθέσει. Μόνο για τους οπαδούς του symphonic metal, οι υπόλοιποι τραβήξτε γι’ αλλού.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
