Sigihl για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για την συγκεκριμένη μπάντα. Είναι η πρώτη φορά που δυσκολεύομαι τόσο πολύ στο να γράψω μια κριτική και ελπίζω και η τελευταία. Ας περάσουμε όμως στα περί μουσικής και άλμπουμ. Δημιουργήθηκαν το 2012 στην πανέμορφη Πολωνία με έναν ήχο που θα τον χαρακτήριζα μπλακ μέταλ (από άποψη φωνητικών) αλλά στην ουσία είναι Black/Doom/Sludge… Δύσκολα κάποιος μπορεί να καταλάβει τους στοίχους των τραγουδιών τους μιας και τα φωνητικά του vocalist είναι τόσο περίεργα και ουρλιαχτά. Τη θέση της κιθάρας έχει αντικαταστήσει το σαξόφωνο που ναι δεν μπορώ να πω είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει και ξέρουμε. Δεν είναι το κλασικό ποζέρικο μπλακ με ανάποδους σταυρούς, φωτιές και γυμνές κοπέλες να χορεύουν στο σατανικό ήχο της μπάντας σε ένα ξεχασμένο δάσος της Νορβηγίας. Θα μπορούσα να πω με σιγουριά ότι το μπάσο βγάζει έναν ήχο βγαλμένο από το Silent Hill και τα βάθη της κόλασης που σου προκαλεί μια θλίψη και δυστυχία. Είναι κάτι το πρωτοποριακό,το ασυνήθιστο,το διαφορετικό που σε βάζει να το ακούσεις για να δεις τι στο καλό παίζουν αυτοί οι τύποι… Προσωπικά δεν τρελάθηκα και ούτε βρήκα κάτι που με έκανε να πω ότι θα τους ακούω. Ακούστε τους όμως έτσι για την αλλαγή, το σίγουρο είναι ή θα τους λατρέψετε ή θα τους μισήσετε!
4/10
Άρτεμις Παπαδάτου
[email protected]
