Ο Simone Fiorletta είναι παλιά καραβάνα στην instrumental μουσική, καθώς και ένας από τους πιο αξιόλογους κιθαρίστες που έχω ακούσει εδώ και καιρό. Είναι άρχοντας σε αυτό που κάνει, master, πως το λένε, χειρίζεται κάθε εκατοστό της εξάχορδης άψογα και έξυπνα με αρκετές μπουρμπουλήθρες και τεχνικούρες αλλά και μελωδία και συναίσθημα σε πολλές από τις συνθέσεις. Έχει μαζέψει βέβαια φίλους και γνωστούς για αυτή του την προσπαθεί, όλοι τους πολύ καλοί μουσικοί και τεχνίτες του οργάνου τους. Ο Simone φυσικά και είναι πιο μπροστά, με αρκετά νεοκλασικό παίξιμο να θυμίζει κάτι από τους άπιαστους Malmsteen, Vai, Santriani και η μπάντα από πίσω να τον στηρίζει σωστά για να μπορέσει να «μιλήσει» καλύτερα, αλλά να την αφήνει και λίγο να κάνει κάνα σολάρισμα, έτσι να ξεδώσει λίγο και να σπάσει και η μονοτονία. Η αλήθεια είναι ότι σε στιγμές μου φάνηκε φλύαρος αρκετά και τραβάει τα κομμάτια λίγο παραπάνω από ότι θα έπρεπε. Βέβαια τα νεοκλασσικά δεν είναι καθόλου του γούστου μου, με στοιχεία hard rock, AOR, power, progressive και λοιπών, αλλά το ότι άντεξα την σχεδόν μία ώρα του δίσκου λέει πολλά, πάρα πολλά. Ωραίος και ο επίλογος μόνο με ακουστικές κιθάρες για να χαλαρώσουν τα αυτιά μας από τα πολλά ντεσιμπέλ που άκουγαν πριν. Γενικά, οι οπαδοί instrumental βιρτουόζων κιθαριστών θα τον λατρέψουν, έχει να πει πολλά, προσωπικά δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά αναγνωρίζω τη δουλειά του Simone.
6/10
Τένια Λάρδα
