Δεύτερη δισκογραφική δουλειά για τους Σουηδούς Sole Syndicate. Για την «ιστορία», η μπάντα είχε κυκλοφορήσει το “Last Days Of Eden” δύο χρόνια πριν και τώρα επιστρέφει με το “Into The Fire”. Ο δίσκος περιέχει δώδεκα κομμάτια συνολικά, τα οποία στον μεγαλύτερο βαθμό τους κινούνται στην metal/hard rock σκηνή της Σουηδίας παρότι οι κιθάρες είναι εμφανώς χαμηλοκουρδισμένες, αν όχι επτάχορδες.
Ο δίσκος μπαίνει και μας παρουσιάζεται αρκετά δυναμικά, κάτι που διατηρείται στα πρώτα τρία ίσως κομμάτια. Γεμάτα riff, απλά αλλά ρυθμικά, ότι ακριβώς χρειάζεται για να κουνήσεις το κεφάλι σου. Η συνέχεια ακολουθεί έναν ίσως πιο hard rock/AOR χαρακτήρα με τα “Shadow Of My Love”, “Miss Behave” και “Dust Of Angels” να μου βγάζουν έναν έντονο αέρα των τελευταίων πολλών κυκλοφοριών της Frontiers. Λίγο παρακάτω το “Do You Believe” αλλάζει λίγο το κλίμα με λίγο πιο αλήτικες τάσεις ενώ το “In The Absence Of Light” ρίχνει κλεφτές ματιές αρκετά πίσω, σε κλασικές heavy metal φόρμες και αποτελεί ίσως το πιο ολοκληρωμένο κομμάτι του δίσκου κατά την άποψη μου. Το ομότιτλο και μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου το οποίο αγγίζει σχεδόν τα έντεκα λεπτά και κλείνει το album η αλήθεια είναι πως κάπου με έχασε και δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου.
Σε γενικές γραμμές το “Into The Flames” έχει ενδιαφέρουσα κιθαριστική δουλειά. Οι συνθέσεις καθαρά σαν κομμάτια είναι αρκετά καλές, με έξυπνες φόρμες, χωρίς ιδιαίτερα πολλές στροφές και εκπλήξεις αλλά εύπεπτες, ρυθμικές και όσο εμπορικές «πρέπει». Οι φωνητικές γραμμές επίσης δεν είναι κακές, ίσως παραπάνω AOR για τα γούστα μου αλλά πραγματικά κάνουν την δουλειά. Το μεγάλο μου θέμα είναι στην φωνή, καθαρά σε θέμα ερμηνείας και απόδοσης. Το μέταλλο της φωνής του φίλου Jonas Mansson δεν είναι διόλου κακό αλλά τεχνικά τα πράγματα δείχνουν ή μάλλον ακούγονται σε ένα μέτριο επίπεδο.
Κάτι ακόμα που δυσκολεύει την κατάσταση είναι πως καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου, με ελάχιστες εξαιρέσεις εδώ και εκεί, η απόδοση και ερμηνεία είναι άνευρη, υποτονική και αφήνει ένα συναίσθημα «βαρεμάρας». Υπάρχει μόνιμα μία φλατ κατάσταση σε αυτό το κομμάτι, κάτι που δυστυχώς επηρεάζει τρομερά το σύνολο. Ακόμα και τα πιο δυνατά σημεία τόσο μουσικά όσο και από θέμα φωνητικής μελωδίας κρατιούνται κάτω και «χαντακώνονται» για τους παραπάνω λόγους. Με μία διαφορετική φωνή ή ακόμα καλύτερα διαφορετική προσέγγιση από τον ίδιο ίσως τον Jonas Mansson τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Πραγματικά θα μιλούσαμε για άλλο δίσκο.
Μετά λύπης μου θα πρέπει να «απορρίψω» προσωπικά πάντα την νέα δουλειά των Sole Syndicate. Δεν με κράτησε, μάλλον ενώ είχε όλα τα εφόδια έβαλε τρικλοποδιά στον εαυτό του. Μακάρι να μην τριτώσει αυτή η ατυχής κατάσταση γιατί η μπάντα μπορεί να τα πάει πάρα πολύ καλά στον χώρο που έχει διαλέξει αν κινηθεί σωστά.
7/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
