Υπάρχει κάτι αναμφισβήτητα ενδιαφέρον για την ισλανδική μουσική, συγκεκριμένα από τους Sólstafir και την πρόσφατη κυκλοφορία τους, “Ótta”.
Αυτό το άλμπουμ καταφέρνει να δώσει μια αύρα “ψυχρότητας” και μελαγχολίας στον ακροατή, τόσο από το εξώφυλλο με τους ασπρόμαυρους χρωματισμούς, όσο κι από τους στίχους που αν και γραμμένοι στα ισλανδικά, “δένουν” με την χροιά της φωνής του Aðalbjörn και σκάνε σαν φουρτουνιασμένα κύματα στα βράχια. Παρ’ όλα αυτά οι Sólstafir, αποδεικνύουν ότι είναι ικανοί να αναγνωρίσουν πότε πρέπει να “ρίξουν” τους τόνους, παραπέμποντας μας στο κομμάτι “Nón” -το οποίο παραδόξως κατά το outro μου έφερε στο μυαλό Thin Lizzy- κι είναι ουσιαστικά μία κραυγή πένθους σε συνδυασμό με απαλές νότες πιάνου και κιθάρας. Για όσους παραμένουν δύσπιστοι, το τραγούδι “Midaftann”, επιβεβαιώνει για δεύτερη συνεχόμενη φορά την επιδεξιότητα τους στα πλήκτρα του πιάνου και στις χορδές του βιολιού, επικεντρώνοντας την προσοχή τους μόνο εκεί και αφήνοντας στην άκρη τις κιθάρες και τα ντραμς. Κάτι τελευταίο όσον αφορά τα τραγούδια και που αξίζει να σημειωθεί, είναι η μετάφραση των τίτλων που σαν άτομο που διακατέχεται από περιέργεια έκανα. Η tracklist ξεκινάει με το κομμάτι “Lágnætti”, που σημαίνει Μεσάνυχτα, συνεχίζει με το “Miðdegi”, δηλαδή τις μεσημβρινές ώρες και κλείνει τον κύκλο με το “Náttmál”, τη Νύχτα. Έχω λοιπόν την εντύπωση, πως το “Ótta” δεν πρόκειται για ένα απλό άλμπουμ, αλλά για έναν “καθρέφτη” θα έλεγε κανείς, όχι των ωρών μίας μόνο ημέρας, αλλά μίας ολόκληρης ζωής.
8/10
Δέσποινα Σταματάκη
[email protected]
