Το κακό με τα supergroups είναι ότι σπάνια δικαιολογούν τον ντόρο γύρω από το όνομα τους. Το καλό είναι ότι οι φτασμένοι ήδη μουσικοί έχουν ήδη ένα κοινό να τους ακούσει πριν καν παίξουν μια νότα. Ευχή και κατάρα δηλαδή.
Supergroup μπορεί να θεωρηθούν και οι Imonolith με μέλη των Devin Townsend Project, Threat Signal, Strapping Young Lad και πάει λέγοντας. Ήδη έχουμε ακούσει στίγμα τις μουσικής τους με το single “Hollow” πέρυσι.
Εδώ λοιπόν δεν έχουμε μια περίπτωση The Night Flight Orchestra που μέλη από γνωστά σχήματα μαζεύονται και παίζουν κάτι παντελώς διαφορετικό. Οι Imonolith αντλούν έμπνευση από τα σχήματα τους για να παρουσιάσουν έναν αρκετά heavy ήχο.
Τίποτα το κακό σε αυτό αν σου αρέσει το μοντέρνο metal, αυτό που θυσιάζει την μελωδία και τις αρμονίες προς όφελος ενός «εμαγιέ» τοίχου από σκληρές κιθάρες. Εκτιμώ το γεγονός πως το album έχει σχεδόν ηχογραφηθεί ζωντανά χωρίς εφέ στην φωνή ή στα τύμπανα. Αλλά αυτό που ακούω στο τέλος δεν είναι του γούστου μου.
Ακόμα και κάποιες στιγμές που η μουσική εμποτίζεται από μελωδία, όπως στο “We Never Forget” για παράδειγμα, γρήγορα εξαφανίζονται στην ανάγκη της μεγάλης λούπας και τις κιθάρας οδοστρωτήρας. Το τελικό αποτέλεσμα με κουράζει. Ίσως να μπορούσα να ακούσω ένα δύο κομμάτια σε ένα γυμναστήριο, ίσως να τους απολάμβανα ζωντανά περισσότερο αλλά λυπάμαι: δύσκολα θα έβαζα αυτό το δισκάκι να παίξει.
Θεωρώ δεδομένο ότι αν σας αρέσουν τα σχήματα από τα οποία προέρχονται οι μουσικοί σίγουρα θα βρείτε κάτι περισσότερο από μένα να ακούσετε. Για ντεμπούτο είναι σίγουρα πολύ δυνατό και ίσως στο μέλλον να αποκτήσουν ένα πιο προσωπικό στίγμα. Μέχρι τότε…
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
[email protected]
