Είναι πάντα περίεργο να προσπαθείς να καταλάβεις τι θέλει να σου πει μια μπάντα. Οι περισσότερες λειτουργούν ως περίπλοκο κράμα αναφορών σε άλλες μπάντες, μουσικά ρεύματα και διαχρονικά ή επίκαιρα ζητήματα. Θέλει να ακολουθήσεις τη μουσική της; Θέλει να συνδέσεις άσχετες τελείες; Θέλει να το δεις νοσταλγικά; Θέλει απλά να κάνει επίδειξη; Αυτή η μπάντα δεν θέλει τίποτα απ’ όλα αυτά, πάντως.
Υπάρχει κάτι εξωπραγματικό στις ερμηνείες του Scott “Wino” Weinrich, έτσι όπως είναι εγκλωβισμένες κάτω από αποπνικτικά στρώματα doom metal riffs. Ακόμα και κάποιος πoυ δεν έχει ακούσει ποτέ τη μπάντα ή και heavy metal γενικότερα στη ζωή του, με το που θα μπουν οι πρώτες νότες του “Yen Sleep” σε ένα δωμάτιο, πιάνει αμέσως την περίεργη ατμόσφαιρα που δημιουργεί αυτό το ιδιαίτερο άρμα μουσικών. Το οποίο σουλατσάρει επίσημα σε ένα εντελώς δικό του, παράλληλο σύμπαν, που λόγω τύχης και μόνο διασταυρώθηκε κάποια στιγμή με το δικό μας.
Στο “Incarnate” σκόρπιες ηχογραφήσεις ρετουσάρονται ελαφρώς και καταλήγουν να συνθέτουν το πορτρέτο από όλες τις φάσεις της πορείας των Αμερικάνων θρύλων. Οι The Obsessed ζουν επί τέσσερις δεκαετίες πολλαπλές μουσικές ζωές με τόση φυσικότητα, που καταλήγουν να μην το αντιλαμβάνονται όχι μόνο οι φανατικότεροι των οπαδών τους αλλά κι οι ίδιοι. Χωρίς να αλλάξουν ταυτότητα ή να υιοθετήσουν ρόλους. Αυτό είναι άλλωστε που διαχωρίζει μια μπάντα-αυτοτελή ύπαρξη από μια μπάντα-ρευστή ύλη.
Για του λόγου το αληθές, το “Sodden Jakal” αποδεικνύει ότι οι The Obsessed είναι η μόνη φυσική συνέχεια της κληρονομίας θρύλων όπως ο Gil Scott Heron, απλά στη heavy metal εκδοχή της. Το “Indestroy” είναι αναπολογητικά punk αλλά με τρόπο που δεν έχει κανείς συνηθίσει. Το “On The Hunt” είναι το animus ενός τυχαίου τραγουδιού των Motörhead, ενώ το “Mourning” στέκει άχρονο, επίκαιρο και αυξανόμενα σημαντικό, κάθε φορά που επιλέγει κάποιος να ξανασυστηθεί μαζί του.
Αν έπρεπε κανείς να διαλέξει ποιο θα είναι το τελευταίο rock κομμάτι που θα ακούσει στη ζωή του όμως, μοιραία θα καταλήγαμε στο “Inside Looking Out”. Επειδή περικλείει σε μεγαλύτερο βαθμό όχι μόνο την ουσία αυτής της συλλογής τυχαίων στιγμών της μπάντας αλλά κι αυτό που διαχωρίζει ανεξαρτήτως είδους, τις μουσικές που μας έχουν καθορίσει ως ακροατές. Είναι πάντοτε εκείνες που ασυναίσθητα, θέτουν περισσότερα ερωτήματα από όσα μπορούν να απαντήσουν.
9,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
