Το ντεμπούτο album “Order Of The Mind” των υπερτέλειων Βραζιλιάνων κάφρων Irist είναι από εκείνες τις στιγμές που ευχαριστιέται κανείς να γράφει για μουσική. Εκεί που βλέπεις Nuclear Blast και λες ότι θα έρθεις αντιμέτωπος με κανέναν ανέραστο metalcore τραγέλαφο με αποστειρωμένη παραγωγή, έρχεται η γνήσια thrash metal οργή των παιδιών του Αμαζονίου και ψάχνεις τρόπο να μεταφέρεις τον ενθουσιασμό σου στον αναγνώστη, χωρίς να χάσεις την αντικειμενικότητα σου.
Παρά τους όποιους Mastodon και Gojira metalcore μοντερνισμούς τους, οι Irist παίζουν στην πραγματικότητα εκείνο το καταπληκτικό tribal-ικό, αλλά γεμάτο γνήσια οργή thrash metal που αγαπήσαμε στους διάσημους συμπατριώτες τους. Έλα, που δεν ξέρεις ποιους λέω. Μην ξεγελαστείς όμως, οι Irist δεν είναι άλλη μια κόπια των Sepultura. Έχουν εκείνες τις μικρές αλλά καταλυτικές λεπτομέρειες, που ενώ δεν είναι ρηξικέλευθες, δίνουν στο “Order Of The Mind” κάτι το ξεχωριστό.
Οι βρώμικες punk κιθάρες στο “Eons” σε βάζουν κατευθείαν στο κόλπο. Ο «αμφίβιος» Rodrigo Carvalho έχει κάτι από την παράνοια του Phil Anselmo στις growl στιγμές του και πολύ από την εκφραστικότητα του Mike Patton στις αντίστοιχες μελωδικές. H πολεμική μηχανή ονόματι Jason Belisha στην βομβαρδισμένη εισαγωγή του “Creation” αποδεικνύει τι πραγματικά σημαίνει να έχεις λατινοαμερικάνο στο drum kit. Κάπως έτσι, ο drummer των Irist εντάσσεται με το καλημέρα σας στο blast beat hall of fame του «μπαμπά» Pete Sandoval, ενώ ο συνιδρυτής της μπάντας Bruno Segovia είναι άξιο ταίρι του στο rhythm section. Οι κιθαρίστες Adam Mitchell και Pablo Davila έχουν πάρει μαθήματα από όλους τους μεγάλους του σκληρού ήχου, από Dimebag Darrell μέχρι Trey Azagthoth και δεν έμειναν σε κανένα από αυτά μετεξεταστέοι.
Η τοποθέτηση των μελωδικών περασμάτων στο “Burning Sage” είναι τόσο σωστά συγχρονισμένη, που αντί να αποφορτίζει τον thrash metal όλεθρο που προηγείται και ακολουθεί, δημιουργεί ακόμα περισσότερη ένταση. Το ίδιο ισχύει και για τις ψυχεδελικές πινελιές που ακούμε στο “Harvester” και το “Nerve”, που καταδεικνύουν ότι το συγκρότημα μπορεί να αναδείξει μουσικά τις 70s rock επιρροές του, χωρίς να μαλακώσει και να χάσει την επιθετικότητά του.
Ο πρώτο δίσκος των Irist έχει άπειρα πλεονεκτήματα, αλλά το κυριότερο είναι ότι δεν μοιάζει με πρώτο δίσκο. Το σχήμα έχει ένα μουσικό όραμα πολύ σαφές και ταυτόχρονα όλες τις μουσικές και συνθετικές ικανότητες να του δώσει μορφή, τελειοποιημένη ως την τελευταία λεπτομέρεια. Μόνο το πανέμορφο εξώφυλλο του δίσκου να δει κανείς, καταλαβαίνει τι εννοώ. Η Nuclear Blast χτύπησε τζακ ποτ κι εμείς μαζί της. Δεν θέλω να φανταστώ τι όλεθρο είναι ικανοί να σπείρουν ζωντανά. Βγάλτε τους στον δρόμο και απλά πάρτε τα λεφτά μου.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
