Οι Spiral Skies είναι Σουηδοί και μας προσφέρουν το δεύτερο album τους μετά από τέσσερα χρόνια. Οφείλω να ομολογήσω πως δε γνώριζα απολύτως τίποτα για την ύπαρξή τους, αν και η τραγουδίστρια τους έχει μια πολύ ωραία και δυναμική φωνή, που υπό καλύτερες συνθήκες έχει τη δυνατότητα να γίνει πολύ γνωστή και διάσημη. Κι αν αυτό ήταν υπονοούμενο για την ποιότητα του δίσκου, είναι περίπου έτσι γιατί ο δίσκος δεν είναι μεν κακός, αλλά η ποιότητα των συνθέσεων είναι πολύ μακριά από την ποιότητα της φωνής της Frida.
Γι αρχή όμως, να αναφέρουμε ότι οι Spiral Skies παίζουν ένα κράμα 70’s psychedelic rock και 80’s hard rock και heavy metal (σ.σ.: το τελευταίο όχι τόσο πολύ έντονο), φουλ στη ρετρολαγνεία, και με στοιχεία από fuzz, folk (σ.σ.: κυρίως στις μπαλάντες) και ολίγη από doom. Ο δίσκος είναι απλός και ξεκάθαρος στην κατεύθυνσή του και στην απόδοσή του, η συνθετική ποιότητα όμως είναι μέτρια με average.
Κι αν έχω βαρεθεί ήδη εδώ και μήνες να μιλάω για την ασταμάτητη αναπαραγωγή μουσικών χωρίς προσωπικότητα σε είδη κορεσμένα και με υπερπληθυσμό, εδώ μιλάμε για τον ορισμό του κορεσμού και του υπερπληθυσμού. Όταν χρησιμοποιείς στοιχεία που πλέον αναπαράγονται εδώ και 50 χρόνια πια, πρέπει να διαθέτεις κάτι πολύ ξεχωριστό για να κάνεις τη διαφορά και να επιβιώσεις. Και μόνο η φωνή της Frida δεν αρκεί γι αυτό. Όταν οι συνθέσεις σου είναι κυρίως ΟΚ και meh…, δεν έχεις να περιμένεις κάτι περισσότερο.
Νιώθω ότι ξεχειλώνω το κείμενο τώρα γιατί έχω ήδη περιγράψει τις σκέψεις μου για το δίσκο, αλλά οφείλω να εκφράσω την απορία μου για το αν το συνθετικό επίπεδο ήταν αισθητά ανώτερο και διέθετε ένα πιο προσωπικό άγγιγμα, πόσο καλύτερο θα ήταν σε συνδυασμό με αυτήν τη σαγηνευτική και γοητευτική φωνή που εδώ πέρα μοιάζει να χαραμίζεται.
5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
