Ω ρε φίλε! Τι ήταν αυτό που έπεσε στο κεφάλι μου; Μην ήταν αμάξι; Μην ήταν τριαξονικό; Μην ήταν ο φίλος μου ο Μάκης; Μην ήταν αεροπλάνο; Όχι δεν ήταν τίποτα από αυτά (αν και θα μπορούσε να ήταν ο Μάκης που έκανε μόνος του mosh pit). Ήταν το νέο άλμπουμ των Suicidal Tendencies με τον λιτό, απλό και απέριττο τίtλο”13″ (πρόλαβαν και τους Black Sabbath) και για να μείνουμε λίγο στον τίτλο, κυκλοφορεί το 2013, δεκατρία χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ τους, με δεκατρία τραγούδια! Τι άλλο να θέλετε για να καταλάβετε το concept του τίτλου; Λοιπόν για το άλμπουμ και για όσους δεν έχετε πάει να το αγοράσετε με το που βγήκε: Όταν πατάς το ‘play’ και από τους πρώτους στίχους που ακούς είναι ” My name is Cyco Miko and I’m a Maniac!”, νομίζω ότι ο καθένας θα ήξερε τι πρόκειται να ακολουθήσει. Aν και δε θα το κρύψω… Τα 13 χρόνια αδράνειας με έκαναν τρόμαζαν κάπως για το τι θα άκουγα. Ευτυχώς οι Suicidal Tendencies δεν με απογοήτευσαν! Ακόμα και τώρα κουβαλάνε την ίδια τρέλα και ευτυχώς μουσικά είναι πιο κοντά στα πρώτα τους χρόνια από ποτέ. Για παράδειγμα ακούστε το “Smash It!” και θα καταλάβετε. Ότι αγαπήσαμε είναι εδώ: Το groove-άτο της μπάντας, το funky μπάσο, τα επιθετικά riffs, τα δεύτερα φωνητικά που σε κάνουν χωρίς να το καταλάβεις να τραγουδάς και εσύ, ο τρελός Mike Muir να τραγουδάει-κηρύττει και αυτή η απίστευτη ενέργεια που σε κάνει να θέλεις να μπεις στο pit και ας είσαι κωλόγερος όπως εγώ. Πραγματικά το να κάτσω να γράψω για κάθε σύνθεση ξεχωριστά θα χαλάσει την έκπληξη που σας επιφυλάξει αυτή η επιστροφή και δεν θέλω. Τελικά το “13” κάθε άλλο παρά γρουσούζικο είναι για τους Suicidal Tendencies. Α! Είπαμε ότι είναι το νούμερο 13 όσο αναφορά τα full length άλμπουμ τους; Λοιπόν, μιας και ποτέ δεν θα βάλω 10 στα 10 σε κανένα καινούριο άλμπουμ για λόγους που δε θα κάτσω τώρα να αναλύσω, θα βάλω άνετα ένα..
8.5/10
Χάρης Παπαδόπουλος
