Έχω επαναλάβει πολλές φορές ότι ό, τι νέο punk μου ακούγεται ολότελα ίδιο. Θα αδικούσα όμως τους The Cheats αν κρατούσα αυτή την ίδια άποψη. Εντάξει, δεν μπορώ να αγνοήσω ότι παραείναι χαρούμενοι για τα δικά μου γούστα, ίσως και να συμφωνούν πολλοί άλλοι σε αυτό. Και νομίζω ότι δεν έχουν απλώς εφηβικότητα που χαρακτηρίζει συνήθως τέτοιου είδους μπάντες. Έχουν μια παιδικότητα. Ενδεχομένως θέλουν να περάσουν μια πιο rock n’ roll διάθεση, αν στηριχθεί κανείς στο βιογραφικό τους. Ίσως θα έπρεπε να προσεγγίσουν το στόχο τους όμως με λίγο διαφορετικό τρόπο. Από το να προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα με τη μια ή την άλλη κατάσταση, θα προτιμούσα να άκουγα riffs με ενέργεια, rock n’ roll ρυθμούς με τόλμη και έναν ήχο πιο κοντά στο hard rock. Μπορεί να γίνονταν έτσι και πιο άχαροι, αλλά τουλάχιστον δε θα έδιναν την αίσθηση ότι γράφουν rock μουσική για party. Και μην ξεχνάμε, ότι το να παίξει κανείς rock n’ roll κρατώντας και το punk δεν είναι και εύκολη υπόθεση, ανεξάρτητα από το πώς ακούγεται ως υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν έχεις να αντιγράψεις ένα είδος που έχει παιχτεί τόσο. Βέβαια δεν άκουσα να μιμούνται κάτι, αλλά μου φάνηκε πως η ατμόσφαιρα που προσπάθησαν να περάσουν έγινε με τον ευκολότερο και όχι με τον ουσιαστικότερο τρόπο.
4/10
Ήλια Τσάρα
