Το sludge metal τρίο The Ditch And The Delta μετά από τρία χρόνια και το ντεμπούτο του “Hives In Decline” επιστρέφει με το δεύτερο του ομότιτλο δίσκο ο οποίος κυκλοφορεί από την Prosthetic. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2014 στην Αμερική και έχει κυκλοφορήσει και ένα EP με τίτλο “We Rust” το 2015.
Τώρα ας τσεκάρουμε τι έχουμε εδώ. Ένα μείγμα μουσικής που προέρχεται από το συνδυασμό στοιχείων doom και hardcore/punk, αλλά που ενσωματώνει και πολλές διαφορετικές επιρροές όπως noise και progressive metal. Μέσα στα κομμάτια μπορεί κανείς να ακούσει από Melvins ή Eyehategod την μια στιγμή και την επόμενη να ακούει Intronaut ή ακόμα και Godflesh εποχής “Pure”.
Τόσο από την μουσική που παίζουν όσο και από τους στίχους, μας διοχετεύουν την απόλυτη κατάθλιψη και απελπισία μέσα από θέματα απώλειας, θλίψης και από προσωπικές εμπειρίες συνυφασμένες με το μουσικό ιστό του album. Ο δίσκος αποτελείται από εννιά βρώμικες σε ήχο, ογκώδεις και αποπνικτικές συνθέσεις που δεν με άγγιξαν καθόλου. Εξαίρεση αποτελεί η μελωδία που υπάρχει στο “Exile” και η μελαγχολική ατμόσφαιρα του “Aesthetics Of Pain” που μου τράβηξαν την προσοχή. Έπρεπε να φτάσω στο τελευταίο κομμάτι όμως για να ενθουσιαστώ με κάτι. Το “Tectonic Selves” είναι μακράν το καλύτερο του δίσκου, αλλά και πάλι κρατώ μόνο τα πρώτα δύο λεπτά του.
Το ομότιτλο album των The Ditch And The Delta σίγουρα θα βρει ανταπόκριση από τους οπαδούς του sludge metal που αρέσκονται σε αρκετές παραλλαγές και προσθήκες σε αυτό. Εμένα όμως δεν με ενθουσίασε αυτό που άκουσα και με κούρασε. Το μόνο που θα κρατήσω είναι η μελαγχολία σε κάποια κομμάτια και ο ενθουσιασμός του τελευταίου κομματιού και απλά προσπερνάω.
4/10
Νίκος Λίλλης
[email protected]
