Οι Γιαπωνέζοι βετεράνοι παρουσιάζουν μια από τις καλύτερες Black Metal (σ.σ.: αν και αυτό που ακούμε είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το Black που έχουμε συνηθίσει) κυκλοφορίες για φέτος. Όσοι ακολουθούν χρόνια τώρα τους Sigh ξέρουν τι να περιμένουν από αυτή την μπαντάρα, αν και με αυτούς ΠΟΤΕ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Και πραγματικά αυτή η δισκάρα βγάζει στην επιφάνεια την πιο Hard Rock, Prog Rock επιφάνεια της μπάντας.
Μετά το υπεργαμηστερό “Scenes From Hell”, το οποίο κυκλοφόρησε πριν δυο χρόνια, το οποίο είχε αρκετά ατμοσφαιρικά Avant-Garde και old school στοιχεία, οι Sigh συνθέτουν ένα αντίστοιχου υψηλού επιπέδου δίσκο με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά. Αντιστοίχως μεγάλες διαφορές υπάρχουν και μεταξύ των κομματιών.
Το εναρκτήριο “Purgatorium” αποτελεί ίσως ένα από τα πιο διαφορετικά κομμάτια της μπάντας καθώς θυμίζει ευρωπαϊκό Death Metal της προηγούμενης δεκαετίας με νεοκλασικά στοιχεία, σε πολύ γρήγορες ταχύτητες. Κλασικά τα μελωδικά μέρη και τα σόλο της μπάντας κοσμούνται πέρα από τρομερές κιθάρες και από σαξόφωνο και από όργανο με ήχους Hammond. Και μοναδικός είναι ο ΠΛΕΟΝ αντικομφορμιστικός τρόπος που εισάγουν στα κομμάτια τα περάσματα που τους κάνουν μοναδική μπάντα!
Το δεύτερο κομμάτι αντίστοιχα, το “The Transfiguration Fear”, γρήγορο με το πρώτο αλλά πιο Συμφωνικό υπό τη μορφή Soundtrack. Και στο τρίτο κομμάτι (σ.σ.: “Opening Theme: Lucid Nightmare”) γίνεται η εισαγωγή για ένα τρομερό σερί με υπερέπη που αντλούν στοιχεία από Psychedelic Rock ως Avant-Garde και από Συμφωνικό Prog έως και εγώ δεν ξέρω τι! Τρομερό Βlack Metal παίζεται και στα δύο τελευταία του δίσκου.
Βασικά δεν μπαίνω στη διαδικασία στο να περιγράψω το τι θα ακούσετε γιατί απλούστατα δεν περιγράφεται, απλά αγγίζει την τελειότητα. Αρκεί να πας με το σκεφτικό ότι πρόκειται να ακούσεις κάτι το τελείως διαφορετικό. Κάτι κακό για αυτό τον δίσκο, πέρα από ένα “μούφα” ιντερλούδιο του ενός λεπτού που έχει (σ.σ.: “Ending Theme: Continuum”), δεν μπορώ να πω. Αγαπημένο κομμάτι, αν και πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα μόνο, θα έλεγα με επιφυλακή το “Amongst The Phantoms of Abandoned Tumbrils”.
Να πω την αλήθεια όμως ο δίσκος με κάθε ακρόαση δίνει στο κοινό όλο και κάτι παραπάνω και αφού δεν είναι δίσκος που θα σας αρκέσει μια φορά να τον ακούσετε τότε το μόνο που μπορώ να σας ευχηθώ είναι καλή εξερεύνηση στον κόσμο των Sigh.
9/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
[email protected]
