Ακόμα μια δυναμική είσοδο από την Αυστραλία, στην οποία παίζεται μπάλα υψηλών επιδόσεων στον σκληρό ήχο εδώ και κάποιο διάστημα. Αυτή την φορά η μπάλα παίζεται στο doom/death metal γήπεδο από τους The Maledict. Το συγκρότημα μας σχηματίστηκε το 2013 στο νοτιότερο άκρο της μακρινής αυτής χώρας, την Βικτώρια. Κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του “Dread” το 2015, το 2019 ακολούθησε ο δεύτερος δίσκος “Return To Gehenna” τους και φέτος επιστρέφουν με το “Remembrance”.
Το κουϊντέτο έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Ο δίσκος διαθέτει μεν τις αναμενόμενες επιρροές από τους Peaceville Three και κυρίως από τους Anathema των πρώτων δίσκων αλλά δεν υπολείπεται ενός εντελώς δικού του, προσωπικού κι αναγνωρίσιμου υλικού. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί το συγκρότημα διαθέτει αξιοσημείωτα διευρυμένη παλέτα επιρροών. Η οποία μπορεί να περιλαμβάνει ταυτόχρονα τους Opeth (“Porous”), το κλασικό αμερικάνικο doom (“The River Ophidian”) και ένα τραγούδι με πρωταγωνιστή το βιολί (“Forever Adrift”) να ισορροπεί μεταξύ του prog metal και των My Dying Bride.
Ούτε στο κομμάτι των στίχων κάνει εκπτώσεις η μπάντα. Χωρίς να είναι concept δίσκος με την αυστηρή έννοια του όρου, βασίζεται σε κάτι που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ενιαίο θεματικό άξονα. Ο τελευταίος αφορά την ιδιαίτερη ιδέα της οικογένειας και την ιδιαίτερα ζόρικη ιδέα της ενηλικίωσης. Μάλιστα στο βιβλιαράκι του δίσκου βλέπουμε ένα ιδιαίτερο κολλάζ που παρουσιάζει παιδικές φωτογραφίες των πέντε μελών του συγκροτήματος σε ένα φόντο με σπασμένα γυαλιά που θα μπορούσε να είναι το εξώφυλλο αφίσας για την ταινία “Straw Dogs”. Στην τελευταία σελίδα βλέπουμε να αφιερώνουν τον δίσκο στις οικογένειες τους, με μια λιτή πρόταση που όμως θα μπορούσε να έχει πολλαπλές ερμηνείες, όπως ακριβώς και η μουσική τους.
Αυτό που κρίνεται σίγουρα μη αμφισβητήσιμο είναι το συναίσθημα της οργής που υποβόσκει κεκαλυμμένα σε όλα τα τραγούδια, μέχρι που παίρνει τα ηνία και πρωταγωνιστεί στην διλογία των “The Maledict”, εκεί κάπου στα μισά του δίσκου. Εκεί τα αργά και ράθυμα doom riffs και τα πλήκτρα (η χρήση των οποίων αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα στοιχεία του δίσκου) δίνουν την θέση τους σε πιο επιθετικές death metal φόρμες.
Από την άλλη, η παραγωγή δεν αποτελεί πάντα το ατού τους αλλά είναι όσο καλή θα μπορούσε να είναι η παραγωγή σε μια αυτοχρηματοδοτούμενη η κυκλοφορία και τα όποια σφάλματα δεν αμαυρώνουν την συνολική εμπειρία ακρόασης του δίσκου. Ο οποίος ανήκει σε αυτήν την σπάνια κατηγορία κυκλοφοριών που είναι μεν απόλυτα αντιπροσωπευτικές ενός συγκεκριμένου ιδιώματος αλλά μπορούν να σταθούν περίφημα και έξω από αυτό. Και βασικό μέρος της όποια επιτυχίας του “Remembrance” είναι ακριβώς το αξιομνημόνευτο του όλου πράγματος: είτε σου αρέσει τελικά σαν δίσκος, είτε όχι, είναι αδύνατο να σου περάσει τελικά αδιάφορος.
8/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
