Πριν από αυτά που έχω να πω, ο δίσκος έχει καταπληκτικό ήχο. Ανεξάρτητα από το άμα κάποιος εκτιμήσει το είδος που παίζουν ή το ύφος της μπάντας, θα πρέπει να αναγνωριστεί αυτό τουλάχιστον. Το δεύτερο που θαύμασα σε αυτήν την προσπάθεια των The Paramedic, η οποία ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι η παρθενική τους δισκογραφική κυκλοφορία είναι ο «λόγος» που έχουν τα φωνητικά στα κομμάτια τους. Εκτός από το ότι είναι γραμμένα με τον καλύτερο τρόπο μου άρεσαν οι μελωδικές γραμμές τους, που ενίσχυαν την εξέχουσα δομή των κομματιών. Από την άλλη μεριά, κάποια πιο μοντέρνα στοιχεία στις συνθέσεις τους με ξένισαν. Το σίγουρο είναι επίσης ότι μεγάλη μερίδα κοινού θα πει για το δίσκο «αυτά μας τα’ παν και άλλοι» για τον ίδιο λόγο. Συν ότι τα «κάφρικα» κουπλέ σε συνδυασμό με τα μελωδικά ρεφραίν είναι ολίγον παρωχημένα. Προσωπικά νομίζω πως το κάνουν όσο το δυνατόν με τον καλύτερο τρόπο. Αλλά δεν μπορώ να πω και ότι έπαθα έκπληξη και από τα τραγούδια τους. Τέλος η λίγο industrial- electro λεπτομέρειες μου φάνηκαν αρκετά έξυπνες. Αλλά οτιδήποτε μου θύμιζε pop beats, ήταν τελείως «ξέμπαρκο» οπότε εύχομαι σε επόμενή τους δουλειά τέτοια να αποφευχθούν. Γενικά φαίνεται ότι έχουν ρίξει πολύ κόπο, είναι λίγο η όλη παραγωγή μίμηση όλων όσων θα προτιμούσε ένα πιο νέο metal κοινό, αλλά τουλάχιστον ας ανταμειφθούν γιατί δεν χάνουν από ένταση και δυναμικές και επειδή καταφέρνουν να έχουν και ένα χαρακτηριστικό που τους δίνει τύπο, μιλάω για τις industrial- electro λεπτομέρειες.
7/10
Ήλια Τσάρα
