Έκτο συνολικά άλμπουμ για τους Σουηδούς The Storyteller και το μοτίβο ελάχιστα έχει αλλάξει σε σχέση με το ντεμπούτο τους το 2000. Προσωπικά μου αρέσουν πάρα πολύ οι ιστορίες, ακόμα και λιγότερο καλές γιατί έχουν κάτι να μου προσφέρουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Ακόμα και όταν δύο ιστορίες είναι παρόμοιες μεταξύ τους θα ψάξω τις μικροαλλαγές που έχουν μεταξύ τους και πάλι κάτι καλό θα βρω. Όταν όμως μια συγκεκριμένη ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά, σχεδόν πανομοιότυπη σε όλες της τις εκφάνσεις, θα κουραστώ. Και το “Sacred Fire” με κούρασε. Όντας φανατικός οπαδός του Ευρωπαϊκού power metal την δεκαετία του 90, έχω διαβάσει ήδη τις ιστορίες που προσπαθούν να διηγηθούν οι The Storyteller και μου τις έχουν διηγηθεί μεγάλοι μάστορες του είδους: Gamma Ray, Stratovarius, Primal Fear, Edguy, Hammerfall και πολλοί πολλοί άλλοι. Συμπαθάτε με λοιπόν που δεν μπορώ πλέον να ενθουσιαστώ εύκολα ακούγοντας αναμασήματα του μεγαλειώδους παρελθόντος. Δεν ωραιοποιώ το παρελθόν σε βάρος του παρόντος, υπάρχουν και σύγχρονες power metal μπάντες που βγάζουν ποιοτικές δουλειές και κάνουν μικρά βηματάκια μπροστά τραβώντας μαζί τους όλο το genre, όπως οι δικοί μας Wardrum για παράδειγμα. Σε αυτό που κάνουν πάντως οι Σουηδοί και στο μέτρο που μπορούν , είναι καλοί από τεχνικής απόψεως και από πλευρά παραγωγής. Η φωνή του L-G Persson έχει ένα περίεργο vibrato που μου θύμισε τη φωνή του Biff Byford των Saxon τώρα στα γεράματα αλλά λίγο πιο μπουκωμένο, σε έναν συνδυασμό που με χάλασε χωρίς όμως να μπορώ να εντοπίσω τι ακριβώς ήταν αυτό που με χάλασε μιας και ο τύπος δεν φαλτσάρει και έχει αρκετά ικανοποιητικό εύρος. Εκτιμώ πάντως την επιμονή τους και την αφοσίωσή τους στο μουσικό είδος που γουστάρουν να παίζουν και δεν μπήκαν στη διαδικασία του «πειραματισμού» για να τσιμπήσουν καμιά πώληση παραπάνω. Το “Sacred Fire” θα αρέσει στους οπαδούς που δεν έχουν ακούσει τις περισσότερες ιστορίες και ίσως ενθουσιάσει για λίγο χρόνο τους πιο παλιούς λόγω των αναμνήσεων που θα ξυπνήσει η ακρόασή του.
6/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
