Πέμπτο άλμπουμ για τους Βρετανούς hard rockers The Treatment. Μετά από αρκετές και απανωτές αλλαγές στην σύνθεσή τους, με μία ιδιαίτερη αγάπη στην αλλαγή τραγουδιστή, κυκλοφορούν το “Waiting For Good Luck” με τον Tom Rampton πίσω από το μικρόφωνο. Η παρέα από το Cambridge καταφέρνει να παίξει και να ακουστεί πιο «αμερικανιά» και από τους ίδιους τους Αμερικανούς.
Εξαιρετικό hard rock από εξαιρετικούς παίκτες και καταπληκτικό τραγουδιστή. Ο δίσκος αποτελείται από δώδεκα συνθέσεις και από το πρώτο κιόλας κομμάτι καταφέρνει να σε κουνήσει από την καρέκλα σου. Παλιομοδίτικο και ταυτόχρονα φρέσκο, με όλα τα κλισέ του είδους σε βροντερό υπέρ παρόν. Τα κομμάτια δεν έχουν καμία πρωτοτυπία, καμία ιδιαιτερότητα, τίποτα που δεν έχεις ίσως ξανά ακούσει κάπου αλλά δεν νομίζω πως εξαρχής αυτό ήταν το ζητούμενο. Το άλμπουμ βρίθει αλητείας, γκρουβιάς, χαρακτήρα και κολλητικών και πιασάρικων γραμμών.
Πολύ χαρισματικός ο Tom Rampton, εκφραστικός με γνώριμη και οικία χροιά που όμως καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή του ακροατή. Όλη η κιθαριστική δουλειά, που είναι και το δεύτερο πιο σημαντικό σε ένα τέτοιο σχήμα, είναι επί του σημείου, από τα riffs στις μελωδίες, με εξαιρετικά solos. Ακόμα και οι όποιοι πειραματισμοί ακούγονται σαν μέρος της σύνθεσης και όχι σαν κάτι παράταιρο ή αχρείαστο, ακόμα ένα πολύ θετικό στοιχείο δηλαδή. Φοβερή επίδοση από όλους γενικά σαν σύνολο, αβίαστες και φυσικές συνθέσεις που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μεγάλες μπάντες του είδους. Κάτι που επεκτείνεται και στο θέμα της παραγωγής. Ζωντανή, καθαρή, φυσικότατη και με ιδιαίτερα live χαρακτήρα.
Ο δίσκος, συνοψίζοντας, επιτυγχάνει τον σκοπό του πλήρως, ο οποίος είναι να σου κουνήσει το πόδι και το κεφάλι ρυθμικά και να σε ωθήσει να ανοίξεις τόσο την ένταση, όσο και το ψυγείο για μια παγωμένη μπύρα. Δεν είχα ακούσει ξανά παλαιότερη δουλειά των The Treatment, το σίγουρο είναι πως τουλάχιστον στο “Waiting For Good Luck” θα επανέλθω στο μέλλον. Αν αυτό δεν είναι από μόνο του επιτυχία, τότε τι είναι;
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
