Ως κιθαρίστρια ευχαριστήθηκα πολύ που μου ήρθε μια τέτοια δουλειά για κριτική. Ο Tore St. Moren είναι σολίστας, αλλά όχι ένας απλός εκτελεστής τεχνικών. Το χρόνιο πρόβλημα που είχα να ακούω εκφράσεις του τύπου “Πω πω, παπάδες παίζει αυτός” ή “Αυτά είναι άπιαστα”, χωρίς να έχουν όμως ένα μικρό συστατικό, το συναίσθημα. Η κιθάρα καλώς ή κακώς έχει ψυχή και λίγες φορές την έχω ακούσει να “τραγουδά” όπως θα έπρεπε σε σύγχρονες δουλείες. Ακούγοντας λοιπόν την εισαγωγή του δίσκου πήρα ακριβώς το συναίσθημα που ήθελα. Ατμόσφαιρα και συναίσθημα με επιρροές από τον θεό Gary Moore. Επόμενο, το δυνατό “The Journey”. Κατ’ αρχήν να πω πως δεν εστιάζω μόνο στο τι παίζει η κιθάρα, το συγκεκριμένο κομμάτι είχε γενικά πολύ καλές ιδέες και στα ρυθμικά – συνοδευτικά του μέρη, πράγμα που χάρηκα. “Benedicte’s Song” η συνέχεια με μια πιο μπαλαντοειδή διάθεση. Και πάλι το συναίσθημα ήταν εκεί και εκεί μπορώ να πω πως διέκρινα αρκετά στοιχεία του γνωστού μας John Petrucci, χωρίς όμως υπερβολές που να ξενίζουν στο κοινό αυτί. “Quattro Formaggi” το επόμενο κομμάτι. Παράδοξος τίτλος, αλλά σίγουρα κάτι κρύβεται από πίσω. Κεφάτο και γρήγορο, αλλά τελικά ήξερα πως θα ερχόμουν σε μια φάση που θα έχανα το “feeling” που βρήκα στα πρώτα δευτερόλεπτα. Η κιθάρα έγινε πιο progressive, και η μουσική δεν σου μετέδιδε ότι μέχρι τώρα σου μετέδιδε. Η προσοχή μου χάθηκε σε κάτι λεκέδες στον τοίχο και τότε κατάλαβα πως για λίγο έχασα το ενδιαφέρον μου. Ο κύριος επανόρθωσε με το “K1&K2” που ήρθε στη συνέχεια. Ίσως ήταν τα bend, ίσως τα vibrato ίσως οι δισολίες. Όπως και να έχει ήταν κάτι που αξίζει να ακούσεις. Ανατολίτικος αέρας με το “Mirage”, και καθώς οφείλω να ομολογήσω πως τέτοιου τύπου ήχοι πάντα με κέρδιζαν βρήκα μεγάλο ενδιαφέρον στο να παρατηρήσω την όλη σύνθεση. Η συνέχεια δεν κράτησε το ίδιο μοτίβο όμως, και με χάλασε ολίγον, αλλά και πάλι δεν απογοητεύτηκα. Συνεχίζουμε ακάθεκτοι με το “Edel”, η εισαγωγή όμορφη και συναισθηματική, κάθε νότα με σημασία σαν να μιλάει, οι στίχοι σε τέτοιες συνθέσεις είναι απλά περιττοί. Σε εντελώς διαφορετική αισθητική μας μεταφέρει το “Dramatique” με λίγο πιο Metal ατμόσφαιρα. Κάτι που συνεχίζουμε και ακούμε στο “Tres Hombres” το οποίο μου έφερε πολύ σε Black Label Society και riff του Zakk Wylde που εδώ και χρόνια θαυμάζω . «Ερωτικός» ξανά με το “Valley Of Women” ο ήχος, κατάλληλος να σε χαλαρώσει. Ακόμα και τα πιο ωραία κάποια στιγμή γίνονται κουραστικά, και παρόλο που το “Between Good And Evil”, όντως είχε riff-άρες, μετά από περίπου 1 ώρα σολαρίσματος ήταν αρκετά δύσκολο να συγκεντρωθώ στις όμορφες λεπτομέρειες του. Ο δίσκος κλείνει με το ενδιαφέρον “Burlesque”. Ένα ακόμα ξεχωριστό και εκφραστικό κομμάτι όπου τα λόγια είναι περιττά. Συνοψίζοντας; Η δουλειά πολύ καλή, και ελπίζω να ακούσουμε κι άλλα στο μέλλον από αυτή την κιθάρα!
8/10
Ντένια Παλαιολόγου
