Οι Tvivler από τη Δανία κυκλοφορούν το ντεμπούτο albumτους με τίτλο “Ego”μέσω της δικής τους, μάλιστα, δισκογραφικής. Στο“Ego”, λοιπόν, παίζουν punk; Alternative; Θα σας γελάσω. Κάπου είδα να αναφέρεται και το noise.«Μέχρι στιγμής, τίποτα το τραγικό», σκέφτηκα και πάτησα play με μεγάλη αισιοδοξία.
Εκεί ήταν που πέθανε και η αισιοδοξία μου. Το album ξεκινά και σύντομα ακούγονται κάτι ουρλιαχτά σε μια γλώσσα που δε γνωρίζω, προφανώς δανικά. Γενικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα όταν τα συγκροτήματα τραγουδούν στη γλώσσα τους. Ωστόσο, με τη συγκεκριμένη ήρθα σε τόσο στενή έκθεση για πρώτη φορά και το γεγονός ότι πολλές φορές τα φωνητικά ακούγονταν σαν απλές, αστείες σε κάποια φάση, κραυγές, οι οποίες δεν άλλαζαν ούτε ιδιαίτερο τόνο σε όλο το δίσκο (με κάποιες εξαιρέσεις, βεβαίως), δε με βοήθησε και πολύ. Κάτι άλλο που επίσης δε μου άρεσε ήταν τα drums του, τα οποία μου φάνηκαν πολύ κενά και σαν να μη δένουν αρμονικά με τα υπόλοιπα όργανα. Τέλος, περιείχε κάποια σύντομα ιντερλούδια, λίγο πιο electronic, λίγο πιο ατμοσφαιρικά, που ήταν αταίριαστα με το σύνολο και δεν κατάλαβα τι ακριβώς εξυπηρετούσαν.
Από την άλλη, για να είμαι δίκαιη, οφείλω να παραδεχτώ ότι υπήρχαν στιγμές που σχετικά μου άρεσαν, κυρίως το instrumental κομμάτι κι ας παραβλέψουμε τα drums. Επίσης, τα τραγούδια, παρ’ ότι είναι δεκαπέντε στον αριθμό, είναι αρκετά μικρά και ο δίσκος τελειώνει σχετικά σύντομα. Τρανταχτή εξαίρεση ήταν το τελευταίο κομμάτι, το οποίο διαρκεί επτά λεπτά και το θεωρώ την πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση τουalbum, η οποία σώζει, έστω και στο τέλος, κάπως την κατάσταση.
Εν τέλει όμως, ένα τραγούδι δε μπορεί να μου αλλάξει γνώμη και το γεγονός ότι βαρέθηκα με την ακρόαση του “Ego”. Μάλλον θα το αφήσω να γίνει μια όμορφη(;) ανάμνηση.
3/10
Τζούλια Τσαγκάρη
[email protected]
