Η αλήθεια είναι πως με το τελευταίο “Dominator” είχαμε ήδη φτιαχτεί στην ιδέα του νέου album του Udo Dirkschneider. Η ακρόαση όμως του “Leatherhead” EP με είχε αφήσει με μπερδεμένα συναισθήματα. Δυστυχώς ο δέκατος τρίτος στη σειρά δίσκος των U.D.O., “Rev-Raptor”, δε μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αφού είναι ένας πολύ μέτριος δίσκος, πολύ ανάξιος της ιστορίας που κουβαλάει ο “μεγάλος κοντός”.
Τα φωνητικά του πλέον μαρτυράνε ότι φτάνει τα εξήντα, χρησιμοποιώντας διαρκώς δεύτερα φωνητικά, πιασάρικα refrain, μηχανήματα και διάφορα effects για να το καλύψει. Στις συνθέσεις δεν παρατηρούμε κάτι το συνταρακτικό που να αξίζει προσοχής, αφού δεν παρουσιάζεται κάτι καινούριο. Εξαιρούνται τα “Rock ‘n’ Roll Soldiers” (σ.σ.: μου είχε κάνει κλικ από το EP) και η πολύ καλή μπαλάντα – κυρίως λόγω μελωδίας – “I Give As Good As I Get”, που θα αποτελέσει και το single του album.
Το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι πως ο Stefan Kaufmann φαίνεται να κλέβει με σχετικά εύκολο τρόπο την παράσταση από τον πρωταγωνιστή, αφού ο μόνος λόγος που θα κάτσεις να ασχοληθείς με το “Rev-Raptor” είναι τα riffs και τα solos και αυτό το καταλαβαίνεις ακούγοντας όλο το “Terrorvision”. Κάτι αλλό θετικό ε; Άντε να βάλω και τα drums του εξίσου πολύ καλού Francesco Jovino στις μελωδίες του “Pain Man”. Μέχρι εκεί.
Πάντως, για να είμαστε και ειλικρινής, το να έχουμε φτάσει να βασιζόμαστε στη μελωδία για να ακούσουμε δίσκο των U.D.O., καταλαβαίνουμε όλοι μας πως αυτό είναι πρόβλημα. Τώρα άμα το πάμε συνολικά σαν δίσκο, το “Rev-Raptor” είναι στραβοπάτημα, από αυτά που δε μας είχε συνηθίσει ο Udo. Αλλά δεν πειράζει. Τριαντα-φεύγα χρόνια είναι αυτά.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
