Να και άλλη μία ξεχασμένη 80’s glam rock μπάντα που επανενώθηκε δύο δεκαετίες μετά και πλέον έχει έτοιμο (μετά από πολλές αναβολές) το reunion album της, έστω και αν της πήρε οχτώ ολόκληρα χρόνια. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που θα μπορούσαν να έχουν οι Black ‘n Blue εν έτη 2011 εννοείται πως είναι η μεγάλη επιστροφή του Jaime St. James πίσω από το μικρόφωνο, αφού έκανε ένα ανούσιο πέρασμα από τους αδιάφορους πια Warrant. Παρόλο που ο Tommy Thayer τους εγκατέλειψε το 2003 για να συνεχίσει σαν κιθαρίστας των Kiss, ωστόσο στο Hell Yeah! η απουσία του φαντάζει μηδαμινή. Ήδη από το opening track Monkey, το χαμόγελο θα ζωγραφιστεί στο πρόσωπό σου, αφού το κομμάτι έχει έναν από τους πιο ανεβαστικούς ρυθμούς που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες σε άνοιγμα δίσκου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Κάτι Hail Hail και C’mon από τη μία, κάτι η υπερμπαλαντάρα Fools Bleed και κάτι η τελειότατη παραγωγή που ανεβάζει όλες τις συνθέσεις, όλα αυτά είναι αρκετά για να σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις ότι δε χρειάζεται να είσαι και ο Carlos Santana για να παίξεις καλό hard rock. Γι΄ αυτό και το κιθαριστικό έργο από το δίδυμο Shawn Sonnenschein/Jeff Warner έχει βγει τόσο καλό. Επειδή δεν αγχώνονται για τίποτα. Μόνο αρνητικό -και αυτό με το ζόρι- ίσως είναι τα μοντέρνα beat-άκια στο World Goes Round αν και έχει ένα πολύ καλό solo στα μισά. Τελειώνοντας με το Hell Yeah!, η νοσταλγία ήταν δεδομένο ότι θα ακολουθούσε. Σε μία εποχή που το sleaze κίνημα με τους γυναικωτούς frontmen από τη Σουηδία τα έχει ισοπεδώσει όλα, οι Black ‘n Blue επέστρεψαν για να μας θυμίσουν τι εστί παλιό glam rock. Το αγοράζουμε με κλειστά μάτια.
8/10
Χάρης Μπελαδάκης
