Οι Ολλανδοί Vengeance μπορεί να μην έκαναν ποτέ την καριέρα που θα ήθελαν, στο κάτω κάτω μπορεί να μην την δικαιούταν κιόλας, αλλά είναι τίμιοι σ’ αυτό που κάνουν και δεν τα παρατάνε με τίποτα. Τι και αν και αν το μελωδικό hard rock τους μοιάζει σα να το ξέρασε κάποια σκουληκότρυπα, ίδιο και απαράλλαχτο, όπως αυτό μεσουράνησε στα 80’s. Αυτοί εκεί, το χαβά τους. Ένατο άλμπουμ και συνεχίζουν. Στη περίπτωση τους ταιριάζει απόλυτα η παροιμία “σε γέρικο σκυλί, νέα κόλπα δε μαθαίνεις”, αλλά αυτά τα κόλπα τα ξέρουν πάρα πολύ καλά. Με μεστά τραγούδια, αλανιάρικο attitude και μια φοβερή φωνή, οι Vengeance μπορεί να μην επαναπροσδιορίζουν το είδος – πως θα μπορούσε να συμβεί αυτό άλλωστε -, αλλά το παίζουν όπως πρέπει, αποφεύγοντας να χαρακτηριστούν γραφικοί. Grande τιμιότητα από μια μπάντα, που το πιο πιθανό είναι να τη θυμούνται για το πέρασμα του Arjen Lucassen σαν μόνιμο μέλος παρακαλώ!
6,5/10
Γιώργος Τσινάνης
