Πάμε μωρή μπαντάρα Voice of Ruin. Καλά το ξέρω ενθουσιάζομαι εύκολα αλλά τι κάνω που τους γούσταρα και αυτούς και μάλιστα … φόδρα που θα έλεγε και ο μεγάλος Φατσέας! Αρχή της κριτικής μου όπως σχεδόν πάντα το διαδίκτυο και δη τo encyclopaedia metallum. To site λοιπόν τους χαρακτηρίζει σαν thrash/groove metal , χαρακτηρισμό που όπου τον βλέπω με πιάνει λίγο…θάλασσα. Είναι από τα άκρως παρεξηγήσιμα, για εμένα, είδη και από αυτά που οι ρίζες του χάνονται πολύ εύκολα στην επιρροή της επιρροής με αποτέλεσμα στη τελική να χάνεται και το νόημα. Όπως θα καταλάβατε δυο εκδοχές υπάρχουν. Είτε αυτοί εδώ οι Ελβετοί παίζουν σούπερ ντούπερ το είδος αυτό, είτε παίζουν κάτι αλλό. Καλά μαντέψατε. Συμβαίνει το δέυτερο. Για να τα θέσω καλύτερα αν όλες οι μπάντες του είδους παίζουν σαν αυτούς εδώ εγώ μια χαρά θα γούσταρα thrash/groove metal. Αυτή εδώ η ελβετική πεντάδα παίρνει όλες αυτές τις γνώριμες thrash-ίζουσες μελωδίες που βέβαια έλκουν τη καταγωγή τους κυρίως από As I Lay Dying και In Flames ας πούμε και λιγότερο από τους πατέρες του ήχου At The Gates. Οι τύποι έχουν την ευελιξία και την ικανότητα να εμπλουτίσουν πολύ εύστοχα το είδος κάποια blasts (ναι!!) τα οποία προσθέτουν αρκετά και στη επιθετικότητα του υλικού. Τα riffs στέκονται αξιοπρεπέστατα και σε συνδυασμό με τα μελωδικά περάσματα/leads δημιουργούν έναν ήχο οικείο για τους περισσότερους, χωρίς από την άλλη να σε κάνουν να αισθανθείς φλώρος, ενοχή που κυνηγά τους περισσότερους από εμάς τους “ακραίους”. Τα φωνητικά είναι σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ακραία με ωραία χροιά και ιδιαίτερα πορωτική άρθρωση, οπότε και οι τύποι δεν χάνουν και στο τομέα του groove. Όλα είναι μια χαρά εδώ. Χωρίς να έχουμε το σούπερ υπερβατικό άκουσμα και τις μεγάλες καινοτομίες ο δεύτερος δίσκος των Voice Of Ruin ακούγεται μια χαρά. Άνετα τον έβαζα στο αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα για να καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Κομματάρες τέλος σαν το “Viols Desinvoltes” και “Morning Wood” είναι για μπόλικο ξύλο στην αρένα.
7/10
Τάσος Δεληγιάννης
