Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να συγχωρήσω τα φαλτσάκια στη φωνή σε έναν full length δίσκο, αλλά και πάλι, το “Big Mean Reality” από την αρχή μου χτύπησε το συναγερμό της βαρεμάρας. Το alternative σε όλο του το αντι-μεγαλείο, εκεί που οι συνθέσεις περνάνε σχεδόν απαρατήρητες. Τα κομμάτια έρχονται και φεύγουν και αν αφαιρέσεις κάποιες μικρές μελωδίες (βλ. “I Gave You”) δεν υπάρχουν άλλα σημεία που όντως να κερδίσουν την προσοχή. Απλά απ’ την άλλη πόσα υποτονικά ν’ αντέξει ένας άνθρωπος. Οι συνθέσεις είναι γλυκανάλατες και η προφορά του τραγουδιστή… Άστο καλύτερα.. Έφτασα στο τέταρτο κομμάτι και ήμουν πια μόνο λίγα βήματα μακριά από το κόψιμο της φλέβας. Δεν είναι η μουσική άσχημη, αλλά οι ιδέες είναι λιγοστές και το tempo πολύ, πολύ αργό, πάρα πολύ αργό. Ωπ! Έσκασε παραμόρφωση στα μέσα του “Forever Endeavour” στην ίδια καταθλιψούρα βέβαια, αλλά τουλάχιστον ξύπνησα από το λήθαργο. Ένας τόνος country στο “Please Help Me Now”, πάλι καλά ξεφύγαμε από το «μόνο-πιάνο».. Γενικά, σέβομαι πως η μπάντα είναι στο ξεκίνημά της, αλλά η όλη δουλειά, αν δεν είχε αυτή την πολύ όμορφη παραγωγή, δεν θα μπορούσε να ακουστεί. Είναι κουραστική μέχρι εκεί που δεν πάει και η φωνή είναι απίστευτα flat ίδια νότα και ίδιο πάτημα σε κάθε κομμάτι. Δέκα κομμάτια φάνηκαν να μην περνάνε με τίποτα και νομίζω πως χρειάζονται πολύ δουλειά ακόμα για να βγάλουν κάποιο κομμάτι που όντως θα αξίζει την προσοχή.
3/10
Ντένια Παλαιολόγου
