Είναι ορισμένες φορές που ορισμένες μπάντες σε πιάνουν στον ύπνο. Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει αρκετές φορές με εγχώριες μπάντες. Οι Mother Of Millions από την Αθήνα, είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση. Πριν από τρία χρόνια, το ντεμπούτο τους “Human”, είχε περάσει κάτω από το ραντάρ μου. Η έκπληξή μου είναι ακόμη μεγαλύτερη, όταν ανακαλύπτω ότι μια από τις αγαπημένες μου Ελληνικές φωνές, ο Γιώργος Προκοπίου, είναι πίσω από το μικρόφωνο στους Mother Of Millions.
Η μπάντα έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές για το ντεμπούτο και η δεύτερη δισκογραφική τους δουλειά, ήταν αρκετά αναμενόμενη από πολλούς οπαδούς του progressive. To “Sigma” έχει έρθει και απλά εγκαθιστά τους Mother Of Millions, σαν μια από τις καλύτερες μπάντες της εγχώριας progressive σκηνής. Φυσικά, ηχητικά, το “Sigma” δεν είναι μακριά από τους Poem και την τελευταία τους κυκλοφορία, το “Skein Syndrome”. Σίγουρα, η μεγάλη διαφορά είναι, ότι ο δίσκος κυμαίνεται σε περισσότερο rock παρά metal φόρμες, αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι το οποίο θα χαλάσει κανένα οπαδό του progressive.
Το “Sigma” μου θυμίζει μια πολύ ωραία μίξη των Poem, των Caligula’s Horse αλλά και φυσικά των Pink Floyd. Όλα αυτά μέσα σε ένα πρίσμα μελαγχολίας και όμορφης “σινεματικής” ατμόσφαιρας, που πραγματικά ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Πως να μην σε τραβήξουν στιγμές σαν την εισαγωγή, “Emerge”, η οποία σαν ένα πνεύμα, απλά σε βάζει στην πρώτη θέση, για το ταξίδι που ονομάζεται “Sigma”.
Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τραγούδια σε αυτό τον καταπληκτικό δίσκο, αφού το “Shine” συνδέεται με την εισαγωγή, λες και είναι ένα τραγούδι – και τα πρώτα μελαγχολικάriffκαι οι καταπληκτικές μελωδικές γραμμές, αρχίζουν και κατακλύζουν την ατμόσφαιρα. Το ‘epic’του δίσκου, έρχεται πολύ νωρίς και το 8-λεπτο “Silence”, συνεχίζει τις καταπληκτικές μελωδίες και το ταξίδι, εμπεριέχοντας τα πάντα που μπορεί να είναι οι Mother Of Millions. “Rome” και καταπληκτική ερμηνεία από τον Προκοπίου, στο ρεφρέν, σε σημείο να σηκώνεται η τρίχα.
Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές, είναι και το instrumental “Their Passage Τhe Light”, το οποίο δείχνει τι ακριβώς είναι το progressive. Ένα πολύ ωραίο ατμοσφαιρικό ορχηστρικό κομμάτι με oriental και ίσως πιο θετική διάθεση, που απλά νομίζεις ότι ξεπήδησε από το πουθενά και σε ξεκουράζει από την rockδιάθεση της μπάντας.
Καταπληκτικό το ρεφρέν και στο “Collision”, τόσο μα τόσο μελαγχολικό αλλά και όμορφο, με πάρα πολύ ωραία την χρήση του delay από τον Κώστα Κωνσταντινίδη στην κιθάρα. Η κάπως electronic εισαγωγή “The Rapture” και το πιο σκληρό “Spiral”, απλά συνεχίζουν στην ίδια υψηλή ποιότητα και στην ίδια ατμόσφαιρα για να φτάσουμε στο ομώνυμο και τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το οποίο μου θυμίζει αρκετά το “High Hopes”. Έτσι απλά, με τις χορωδίες του και την ομορφιά του, σε αφήνει με την ανάγκη να πατήσεις το repeat.
Οι Mother Of Millions, θέτουν υποψηφιότητα από πολύ νωρίς, για έναν από τους κορυφαίους δίσκους του 2017. Leprous, TesseracT, Calligula’s Horse, Poem και Pink Floyd, όλα μέσα από ένα προσωπικό πρίσμα και μια φανταστική όμορφη μελαγχολία. Αν και όλη η μπάντα είναι σε υψηλά τεχνικά επίπεδα, βρίσκω ότι ο Προκοπίου βγάζει και πάλι την ψυχή του στο μικρόφωνο. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω, για να σας πείσω για την ποιότητα του “Sigma”. Πολύ καλός ήχος, η παραγωγή καθαρή σε πολύ υψηλά επίπεδα, με όλες τις πλούσιες ενορχηστρώσεις της μπάντας να ακούγονται καθαρά. Σαν κερασάκι στην τούρτα, μια λεπτομέρεια η οποία μπορεί να καταστρέψει δίσκους, οι Mother Of Millions ξέρουν πότε να σταματήσουν ένα τραγούδι, χωρίς να τραβάνε αχρείαστα τις διάρκειες και να μην κουράζουν, απλά να σε κάνουν να έχεις στερητικά σύνδρομα.
Απλούστατα, ένας από τους καλύτερους progressive δίσκους της χρονιάς…
9/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
