Female fronted modern metal από την Αυστρία. Δεύτερος δίσκος για την μπάντα σχεδόν πέντε χρόνια μετά το ντεμπούτο της. Χαμηλά κουρδισμένες κιθάρες, machine head αισθητική, μέτρια φωνητικά και μέτριες συνθέσεις. Η μπάντα έχει ήδη μοιραστεί την σκηνή με ονόματα όπως οι Metallica, Slayer, Mastodon, Slipknot στα λίγα χρόνια ζωής της. Διαβάσατε fronted modern metal και ψαρώσατε. Δεν έχει καμία σχέση με την πρώτη εικόνα και τον πρώτο ήχο που σας έρχεται στο μυαλό. Δεν έχει καθόλου οπερετικά φωνητικά και δεν φοράει βελούδινα μακριά φορέματα. Αντ’ αυτού τα φωνητικά της κυρίας Katrin Bernhardt είναι αρκετά επιθετικά, χώρις όμως να ακούγονται καφρίλες και βόθροι. Τώρα, για την φωνή δεν ξετρελάθηκα, πιστεύω πως «ρίχνει» κατά πολύ τα κομμάτια. Είναι αρκετά μέτρια η φωνή και δεν ταιριάζει καθόλου στο στυλ, ακούγεται πολύ ξένο. Όταν ας πούμε κάνουν την εμφάνιση τους τα αντρικά ή όταν πάει να το παίξει λίγο πιο aggressive τότε ναι, γούσταρα, κατά τα’ άλλα τα πολλά καθαρά με κούρασαν. Στο πολύ όμορφο εξώφυλλο απεικονίζεται η Αληκτώ (ανθρωπομορφισμός της οργής και μανίας), μια Ερινύα, που είναι επίσης και ο τίτλος του εναρκτήριου κομματιού. Σαν παραγωγή είναι αρκετά καλή με τις κιθάρες μπροστά, έτσι για να πιάσουμε τον Αμερικάνικο ήχο και να γουστάρουμε. Πολύ δυναμικοί, αλλά κάτι πρέπει να κάνουν με την φωνή ειδικότερα με την προφορά γιατί ακούγεται πολύ βλάχικο και χάνει αρκετούς πόντους αν θέλουν να βγουν έξω.
6.5/10
Tένια Λάρδα
