Το γεγονός ότι οι Y & Τ κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο έπειτα από 13 ολόκληρα χρόνια, δίνει στο “Facemelter” δύο καθήκοντα. Πρώτον, να αποδείξει πως οι hard rock θρύλοι από το Hayward της California έχουν επανέλθει δυνατά στο προσκήνιο και δεύτερον ότι, παρόλο που έχει περάσει τόσο μεγάλη χρονική περίοδος, έχουν διατηρήσει το γνωστό rock ύφος που τους έκανε γνωστούς στα 80’s. Λοιπόν, μην αγχώνεστε. ΟDave Maniketti και η παρέα του είναι ακόμα εδώ και μας προσφέρει μία πολύ προσεγμένη δουλειά, αντάξια του ονόματος και της ιστορίας της μπάντας. Ανώτερο του τελευταίου “Endangered Species”, το “Facemelter” είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει οι Y & T εδώ και χρόνια. Επιστροφή στη δεκαετία του ’80, όχι αστεία. Όλα τα κομμάτια είναι είναι φτιαγμένα για ξέφρενα rock parties. Ας παραβλέψουμε το εισαγωγικό κομμάτι ξεκινώντας από το “On With The Show”, που κάνει τα 13 χρόνια αποχής να εξαφανίζονται σαν καπνός. Η συνέχεια είναι εξίσου δυναμική με το “One Life” να διατηρεί τη δυναμικότητα του δίσκου και τον Dave να παραδίδει μαθήματα δεξιοτεχνίας με τα κιθαριστικά του solos στα μισά του κομματιού. Υπάρχουν όμως και πιο mid-tempo στιγμές, όπως τα “I’m Coming Home” και “Shine On” (αν και το δεύτερο ίσως και να εμφανίζεται σχετικά νωρίς στο δίσκο). Ξανά βουτιά στο παρελθόν με το “Wild Child” (των Υ & Τ, όχι των άλλων) και το “If You Want Me”, την πρώτη μπαλάντα που συναντάμε στο δίσκο. Όπως και στα προηγούμενα albums τους. Τα blues στοιχεία δε λείπουν ούτε για μία στιγμή, διατηρώντας το στυλ του συγκροτήματος ανέπαφο. Μόνο παράπονο είναι τα fillers, τα οποία δυστυχώς είναι πολλά, ειδικά προς το τέλος (τα “Gonna Go Blind”, “Don’t Bring Me Down” και “Blind Patriot” υπάρχουν μόνο για να “υπάρχουν”). Παρόλαυτά, η διάθεση του “Facemelter” θα σου φτιάξει το κέφι, αν και πιστεύω πως βγήκε σε μία εποχή που το αδικεί. Αν κυκλοφορούσε στις αρχές των 80’s τώρα θα μιλούσαμε για δισκάρα. Όχι και άσχημα πάντως για μία μπάντα που ήταν ανενεργή για μία δεκαετία και βάλε.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
