Faith Bled Dry, Shadow’s Embrace, Acheron’ s Chaos, Ironstrike
23/06/2012, An Club, Αθήνα
Το προτελευταίο Σάββατο του Ιουνίου όσοι παρευρέθηκαν στο An club απόλαυσαν μια βραδιά για όλα τα γούστα, από heavy metal έως ακραίο thrash death. Ωστόσο, τα στυλ των τεσσάρων συγκροτημάτων ταίριαξαν πολύ σωστά, προφανώς λόγω της σειράς που εμφανίστηκαν οι μπάντες. Θεωρώ ότι ήταν μια συναυλία αισιοδοξίας διότι διέκρινα μπάντες νεαρών ηλικιών με πολύ μέλλον, π.χ. οι Acheron’ s Chaos, αλλά και συγκροτήματα που ανεβάζουν το μουσικό επίπεδο της ελληνικής metal σκηνής εν γένει (πχ. Faith Bled Dry).
Τη βραδιά λοιπόν άνοιξαν οι Ironstrike με το κομμάτι τους “Leave me Alone”. Δυνατό couple που οδηγούσε σε heavy refrain και μια ιδανική γέφυρα για κλείσιμο αποτέλεσε ένα καλό ξεκίνημα. Συνέχισαν με τα εξής κομμάτια: “Strong as a rock: Axel Rudi Pell (cover)”, ‘Last stand”, “The hunter: Iced Earth (cover)”, “Hallowed be thy name: Iron Maiden (cover)”. Αξιοπρεπής εκτέλεση η τελευταία και χαίρομαι που ο τραγουδιστής τους πήρε την ευθύνη να το πει. Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι είχαν επιλέξει μια πολύ καλή heavy playlist, αρκετά «ξεσηκωτική». Η όρεξή τους για δημιουργία και για live εμφανίσεις, προφανώς λόγω και του νεαρού της ηλικίας τους έγινε φανερή στο κοινό. Γενικότερα, ωραίος ήχος στο distortion και όμορφα solos… Θα ήθελα λίγο καλύτερο ήχο να είχε η φωνή γιατί έκανε αρκετά πράγματα ερμηνευτικά και θα ήθελα να φανούν περισσότερο. Αν μετριάσουν κάποια λαθάκια που ακούστηκαν, κυρίως ρυθμικά, που τα αποδίδω στην έλλειψη απόλυτου δεσίματος της μπάντας, ο «φωτεινός» heavy ήχος τους μπορεί να τους οδηγήσει σε πολύ καλύτερο επίπεδο.
Στη συνέχεια, ανέβηκαν οι Acheron’ s Chaos. Σε πρώτη φάση θα έλεγα πως παίζουν σκοτεινό heavy metal, αρκετά ενδιαφέρον, αν και το όλο κλίμα ήταν πολύ κοντά στο black. Υπολογίζοντας ότι οι περισσότεροι ήταν κάτω από 20 χρονών, ή κάπου εκεί, ή εμφάνισή τους ήταν παραπάνω από καλή. Πολύ καλά χέρια οι κιθαρίστες, πολύ πάθος ο τραγουδιστής, ενώ από κομμάτια τους ξεχώρισα το The Dawn of the Evil και το Deep Inside. Τα υπόλοιπα που έπαιξαν ήταν: Unholy funeral (Varathron cover), Fgmenth thy gift (Rotting Christ cover), Spartan Codex, Acheron (Bornholm), Ashes of the dead, Non serviam (Rotting Christ). Να πω ότι ο frontman τους πρέπει να εξελίξει τα διάφορα στυλ φωνητικών που έχει υιοθετήσει γιατί είναι σε πάρα πολύ καλό δρόμο και μπορεί όλα αυτά που κάνει να αποτελέσουν χαρακτηριστικό του ήχου τους αλλά και να τους κατατάξει σε πολύ πιο progressive ακούσματα. Ήδη ο τρόπος που απαγγέλει, τραγουδάει και η όλη του σκηνική παρουσία αποτελούν ατού της μπάντας. Πόσο μάλλον η βοήθεια που παίρνει από τα υπόλοιπα μέλη της. Πάντως ακόμα και αν δε συνεχίσουν μαζί στο μέλλον, σαν μουσικοί σίγουρα θα έχουν να κάνουν πολλά στα επόμενα χρόνια. Απλή προφητεία.
Προτελευταία μπάντα οι Shadow’ s Embrace. Η αίσθησή μου ήταν ότι είχαν παραπάνω αέρα heavy metal από ό, τι χώραγε στο An. Πάντως φάνηκε ότι αρκετοί από το κοινό γούσταραν το κάπως συναυλιακό – και με το παραπάνω- κλίμα που δημιούργησε ο τραγουδιστής τους. Με την ευκαιρία, μπράβο για τη δυνατή φωνή του, αν και θα ήθελα και σε αυτή την περίπτωση να είχε και κάποια περισσότερη βοήθεια στον ήχο του, μια και η υπόλοιπη μπάντα ακουγόταν πιο αξιοπρεπώς. Δεν είδα κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία στις συνθέσεις τους αλλά δεν έχαναν τα κομμάτια τους από δυναμική. Η playlist τους ήταν η εξής: Domination (Pantera cover), Planets collide (Crowbar cover), Silver dusk, March of dead, Άμες δε γεσόμεθα πολλώ κάρρονες, M-16 (Sodom cover), Alcoholic (Superjoint Ritual cover), Stone the crow (Down cover). Αρκετά καλή εκτέλεση το Domination, το Stone the Crow μάλλον παραπήγε γρήγορα αλλά προφανώς έγινε εσκεμμένα για να ταιριάξει με το όλο concept της μπάντας. Τέλος ακούστηκαν καλά solos (και στη διασκευή από Down) και ένα δυνατό πρόγραμμα.
Τη βραδιά έκλεισαν οι Faith Bled Dry. Οι τύποι φαίνεται να έχουν λιώσει παίζοντας το άκρως απαιτητικό στυλ τους θα έλεγα (επιρροές από Gojira, Machine Head, Metallica) και ήχος grind- core- death- thrash. Εννοείται πως είναι μια πολλά υποσχόμενη ελληνική μπάντα, 2 χρόνια δουλειάς μετρούν και σίγουρα θα μας απασχολήσουν στο μέλλον. Δεν ξέρω βέβαια αν το συγκεκριμένο είδος μπορεί να ευδοκιμήσει τόσο εντός metal ελληνικής σκηνής. Και μην κρίνετε γρήγορα αυτό που είπα, απλά πώς να το κάνουμε, εντός χώρου προτιμάται περισσότερο το classic ή το πιο μελωδικό, ενώ στην Αμερική τέτοιου είδους μπάντες αποθεώνονται. Και αυτό το λέω λαμβάνοντας υπόψη ότι λόγω του επιπέδου των Faith Bled Dry αλλά και των άλλων μπαντών, θα ήθελα περισσότερο κόσμο στο Αν. Αλλά είναι ίσως μόνο η αρχή για όλους τους. Και όχι ότι υποτιμώ τις μικρές συναυλίες, αντίθετα εκεί ακούς συνήθως θαύματα. Απλά οι Faith Bled Dry είναι για πιο απαιτητικές βραδιές. Πάντως σε λίγες μπάντες βλέπεις τόσο καλά solos να συνυπάρχουν με άψογα ρυθμικά. Και με περιτύλιγμα ένα ισχυρό rhythm section. Επίσης, χάρηκα να ακούω τον ήχο του μπάσου, απίστευτο groove, ήχος, ακουγόταν όπως έπρεπε και έπεφτε ακριβώς εκεί που έπρεπε. Άλλη σπάνια στιγμή. Τα κομμάτια που είπαν ήταν: The Flail, Constructing Hell, Cowboys from Hell (Pantera cover), One Word, Last-Minute Cleansing, Leper Messiah (Metallica cover), Beautiful Mourning (Machine Head cover), Invocation, Insomnia. Σχολιάζοντας, αν και επέλεξαν κάποιες δημοφιλείς διασκευές, ωστόσο το τεχνικό επίπεδο και οι μουσικές γνώσεις της μπάντας δεν μπόρεσαν να κρυφτούν, εννοώντας πως πρόσεξα περισσότερο κάποια riffs των δικών τους κομματιών παρά χάρηκα ακούγοντας γνωστές metal μελωδίες.
Ήλια Τσάρα
