Whiplash, Released Anger, Versus Heaven
An Club 14/04/2011
Όταν είχα πρωτοακούσει το “Power and Pain” πριν από 15 χρόνια είχα σκεφτεί και φανταστεί πόσο γαμάτα θα ακουγόντουσαν αυτά τα τραγούδια live. Όταν έμαθα πως οι Whiplash πραγματοποιούν περιοδεία βασισμένη σ΄ αυτό το άλμπουμ ένοιωσα ένα μικρό ρίγος να με διαπερνάει και μια νοσταλγία των εφηβικών μου χρόνων. Τα χρόνια εκείνα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά οι φαντασιώσεις του τότε παραμένουν και περιμένουν την εκπλήρωση τους.
Η μέρα λοιπόν προδικαζόταν γεμάτη ενθουσιασμό και μπόλικο ιδρώτα. Φτάνοντας όμως στο Αν λίγο μετά τις 8 απογοητεύτηκα. Στο club υπήρχε λιγοστός κόσμος που δεν ξεπερνούσε ούτε τα 50 άτομα. Αυτό δεν άλλαξε και υπό αυτές τις συνθήκες οι Versus Heaven πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή. Έχοντας ξαναδεί τη μπάντα στο πρόσφατο παρελθόν περίμενα καλύτερα πράγματα από αυτά που τελικά απέδωσαν. Βασίστηκαν ως επί το πλείστον στο πολύ καλό ντεμπούτο τους όμως ο μέτριος ήχος, όπως και η έλλειψη του καλού τους δεσίματος, τους πρόδωσε. Περιμένω στο μέλλον καλύτερα live από αυτούς.
Ο κόσμος επιτέλους άρχισε σιγά σιγά να μαζεύεται και η πολεμική μηχανή που ακούει στο όνομα Released Anger ακολούθησε και ήταν ότι καλύτερο για να ζεσταθούμε εν όψει Whiplash. Με τον ήχο αλλά και τον κόσμο με το μέρος τους σχεδόν ισοπέδωσαν το μαγαζί. Με φανερή άνεση πάνω στη σκηνή και μεγάλη κινητικότητα ξεσήκωσαν τον κόσμο, ο οποίος φάνηκε να γνωρίζει τα κομμάτια τους. Τα πρώτα stagedive, moshing και λοιπές thrash αθλοπαιδιές άρχισαν, με το κοινό να δείχνει τις διαθέσεις του για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων οι Released Anger μας αποχαιρέτησαν και όλα ήταν πλέον έτοιμα για τους Αμερικανούς…
Και κάπου μετά τις 10 οι Whiplash ανεβαίνουν στη σκηνή μέσω θερμών χειροκροτημάτων. Μετά από ένα σύντομο λογύδριο του Tony για το πόσα χρόνια περίμενε για αυτό το live, πέφτει ένα “Last Man Alive” και ακολουθεί κόλαση. Το τι γίνεται στην αρένα δε περιγράφεται. Η κοντή σκηνή του Αν ευνοεί τους απανταχού stage divers που το εκμεταλλεύονται δεόντως. Το Αν όμως ευνοεί και τις μπάντες με μια κιθάρα και έτσι ο ήχος είναι πεντακάθαρος και ογκώδης. Η συνέχεια είναι το ίδιο καταιγιστική με τραγούδια όπως “Warmonger”, “Stage Dive” και “Burning of Atlanta” και όλα δείχνουν να κυλάνε ιδανικά. Κάπου εκεί όμως το show έκανε μια κοιλιά που διήρκησε αρκετά με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, μεταξύ αυτών και ο γραφών, να ξενερώσει και να κάνει καμιά βόλτα προς μπαρ μεριά. Το μόνο που θα μπορούσε να σώσει τη κατάσταση υπέρ των Αμερικανών ήρθε στο τέλος. Το “Power Thrashing Death” σε μια φοβερή εκτέλεση με 2 από τα μέλη των Released Anger να το τραγουδούν. Το μαγαζί πήρε ξανά φωτιά για ένα τελευταίο χαμό μιας και όλοι ξέραμε πως κάπου εκεί το live θα τελείωνε.
Εν κατακλείδι, προσωπικά το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο. Τα τραγούδια του Power and pain ήταν όπως θα ήθελα να είναι και σχεδόν τα περισσότερα των υπολοίπων απλώς αδιάφορα. Σίγουρα αν το εισιτήριο δεν ανέγραφε πως θα παιχτεί ολόκληρο το Power, ο κόσμος δε θα ταν ο ίδιος. Οι Αμερικανοί ήταν τίμιοι, όμως δεν διαθέτουν το υλικό για να γεμίσουν ένα δυναμικό setlist από την αρχή ως το τέλος του. Μέχρι το επόμενο anniversary live λοιπόν…
Γιώργος Τσινάνης
