Παίρνοντας στα χέρια μου το promo του “Duskmachine” αναρωτιόμουν αν είναι οι ίδιοι Duskmachine που είχα ακούσει πριν από οκτώ περίπου χρόνια στο “The Final Fall”. Με μια γρήγορη ματιά στα info sheets η απορία μου λύθηκε μονομιάς, οπότε η ακρόαση ξεκίνησε χωρίς πολλά πολλά. Υπενθυμίζω για όσους δεν γνωρίζουν πως η μπάντα πλέον αποτελείται από τους Randy Black (τύμπανα; Primal Fear, ex-Annihilator, ex-Rebellion), Russell Bergquist (μπάσο; White Wolf, ex-Annihilator), Joe Comeau (φωνητικά/κιθάρες; Liege Lord, ex-Overkill, ex-Tad Morose, ex-Jack Frost) και Nikolai Wurk (κιθάρες; Necros Christos). Αν εξαιρέσεις τις δύο αποχωρήσεις πίσω από το μικρόφωνο και τη μία στη θέση του μπασίστα, μουσικά δεν έχουν αλλάξει και πολλά στους Duskmachine παρά το αρκετά μεγάλο διάστημα αγωνιστικής απραξίας. Όσοι έχετε ακούσει το ντεμπούτο τους ξέρετε τι να περιμένετε ενώ όσοι βρίσκεστε για πρώτη φορά αντιμέτωποι με τη μουσική των Αμερικανοκαναδογερμανών σίγουρα δεν θα απογοητευτείτε με το συνθετικό τους επίπεδο, ειδικά αν είστε λάτρεις συγκροτημάτων όπως οι Testament, Vicious Rumors, Overkill, Metal Church, Annihilator και οι μεταγενέστεροι Exodus. Απλά δεν γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος ακούγοντας το εναρκτήριο “I Feel No Pain” με το Jag Panzer meets Annihilator feeling του, το catchy-όσο δεν πάει- “Endless”, το “Dying In My Skin” που σε ταξιδεύει σε εποχές “This Godless Endeavor” και το “Conquer All” που σε καλεί σε τρελό moshing. Τα υπόλοιπα τραγούδια άλλοτε καλύτερα και άλλοτε ελάχιστα κατώτερα, όλα έχουν κάτι να σου πουν. Η μπάντα αναμφισβήτητα αποτελείται από έμπειρους παίκτες οπότε μη περιμένετε κανένα ψεγάδι εκτελεστικά ενώ και η παραγωγή είναι η πρέπουσα για ένα τέτοιο album. Στα ψιλά αφήνω τη συμμετοχή του Geoff Downes (Asia/Yes) στη συμπαθητική μπαλαντούλα “My Empty Room”. Δεν είναι το album που θα σε κάνει να καρδιοχτυπήσεις ή αυτό που θα σου αλλάξει τη ζωή, παρόλα αυτά είναι μια αξιοπρεπέστατη και τίμια με τα όλα της κυκλοφορία. Επενδύστε άφοβα…
8/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
